Rozdział dziewiętnasty.

Czyżby oznaczało to, że mój koszmar dobiegał końca? Czy miało skończyć się to wszystko co ciągnęło się przez ostatnie siedem lat, czy to naprawdę koniec? Sama w to nie wierzę, ale chcę, bardzo tego chcę, jak niczego innego na świecie, w końcu uda się, uda się!
Chcę w to wierzyć, mimo, że może być to całkowicie naiwne, jednak mogę być po prostu optymistką, mimo, że od zawsze nie potrafiłam.
Znów naobiecywał, nie wierzę mu, chociaż tak bardzo bym chciała, chcę znów być tak słodko naiwna, beztroska, nie wmawiać sobie, że wszyscy kłamią, nawet w tak durnej sprawie, mówiąc - Marta, ładnie dziś wyglądasz.
To okropne, przez niego nie potrafię uwierzyć w nic, wszystko jest dla mnie złe, w każdym widzę wroga, przeciwnika, którego muszę zwalczyć.
Za wszelką cenę muszę go pokonać, wyeliminować, a co najważniejsze, nie wierzyć w ani jedno jego słowo. Ta siedmioletnia wegetacja wyzbyła się ze mnie wszystkich pozytywnych uczuć, mimo tego, że tak bardzo chciałam żyć, mieć tę jedną, jedyną prawdziwą, szczerą nadzieję na lepsze jutro... Nie potrafiłam, było to trudniejsze niż zdobywanie najwyższych szczytów świata. Dla niektórych moje podejście do świata i życia jest niezrozumiałe, reszta stwierdzi, że mnie rozumie, nie potrzebuję ludzkiego zrozumienia, chcę mojego Williama, który znów jest dla mnie wszystkim, był i będzie jeszcze długo. Nasza miłość jest skażona, toksyczna, jednak mnie to nie obchodzi, chcę z jego strony miłości, nieważne w jaki sposób będzie mi ją okazywał. Chcę, aby mnie kochał, chcę miłości, niczego więcej, odbudowania więzi, byśmy znów z czystym sumieniem mogli powtarzać sobie te dwa, puste, słowa - Kocham Cię. Które w mojej głowie brzmią jak klątwa, rzucona na mnie, przez złą wiedźmę, zrujnowały mi życie.
Rujnują je w dalszym ciągu, chociaż sama nie wiem czy da się je zrujnować jeszcze mocniej, może to dziwne, ale chyba mogą, chociaż nie same słowa zmiotły je w pył, a... To chore uczucie, które zawładnęło całym moim dotychczasowym światem, teraz jedynie jest to wegetacja, wegetuje, żyjąc z dnia na dzień.
Zaczynam modlić się, by kiedykolwiek jeszcze powróciło moje prawdziwe, szczęśliwe życie, zmieniło się w sensowne przeżywanie każdego dnia, a nie wegetacja, z dnia na dzień, z godziny na godzinę, z minuty na minutę, katorga, masakra... Całkowita beznadzieja.
- Mała, powiedz mi, o czym myślisz? - William siada obok mnie na łóżku, obejmuje ramieniem i delikatnie całuje mój policzek. Wyrwał mnie tym widać z głębokiego namyślenia. Sama nie wiem co mam odpowiedzieć, dla niektórych osób moje rozmyślania są po prostu zbyt... Nieogarnięte, mało kto może mnie zrozumieć, no kurwa.
- O nas. - odpowiadam po chwili z niemal niewidocznym uśmiechem pchającym się na moje usta.
- O nas? O Tobie i o mnie? - mruczy mi do ucha, całując tym razem moją skroń, przytulił mnie również nieznacznie mocniej.
- Tak, o Tobie i o mnie. Zastanawiam się czy wciąż mnie kochasz, czy dalej dażysz mnie tym samym uczuciem co kiedyś. Zauważyłam, że mocno się zmieniłeś, nie chcę abyś się zmieniał, chcę byś dalej był moim Williamem, którego tak bardzo kocham. - szczerze powiedziawszy o tym też niedawno myślałam, obawiałam się, że zmienił się tak diametralnie, że... Już nie będzie sobą. Nikt chyba by tego nie chciał, przynajmniej nie, gdy byłby na moim miejscu. Czekałam na mojego Williama tyle czasu, przepłakałam dla niego te tysiące godzin i setki dni. Nie będę w stanie pogodzić się z faktem, że ciałem jest ze mną, w końcu, ale duchem nie ma go wcale, nie wiedziałam, że aż taki rozpierdol w jego mózgu zrobią sława i pieniądze. Zawsze był twardy, umiał postawić na swoim, nie pozwolić się rozstawiać po kątach, a hajs... Zawładną nim i jego dotychczasowym życiem, obrócił je o 180 stopni, co mnie tak bardzo martwi.
- Zmieniłem? Co przez to rozumiesz? Powiedz mi... Nie wiem czy dobrze rozumiem. - wyszeptał, z mocno zmieszaną i prześmieszną również miną. Nie poradzę nic na to, że moje obawy są jednak uzasadnione i nie wyssałam ich sobie z palca, bo przecież tego nie zrobiłam, nie?
- Kochanie, bo... - wzięłam głęboki oddech, w głowie wyrazy ze zdań zaczynały się rozdzielać, rozpierdalać i za nic nie chciały się połączyć znów w coś składnego i zrozumiałego. - Zauważyłam to William, o ile jeszcze mogę tak mówić, w szpitalu dwa razy mnie uderzyłeś, za nic, gdy przytuliłam Izziego wpadłeś w szał, nie mam pojęcia co mogłoby się stać, gdybym wtedy stamtąd... Nie wyszła.
- Nic by się nie stało, chyba nie myślisz, że zrobiłbym Ci krzywdę, ej! Myślisz tak? - spojrzał na mnie naprawdę smutnym wzrokiem, coś się we mnie łamało gdy tak na mnie patrzył, z twardej kobiety, wytrwałej i stanowczej zmieniałam się w rozlazłą, ledwo nie ryczącą, właśnie, zbierało mi się na ryk.
- W...właśnie tak są...sądzę. - zająknęłam się przez moment, spuściłam wzrok i zakwiliłam. Łzy pokapały na moje odsłonięte uda, z racji krótkich spodenek.
- Maleńka, posłuchaj, nie śmiał bym Cię krzywdzić, przecież... Mała, kurwa mać... Kocham Cię, nie skrzywdzę Cię, bo kocham, tak? Rozumiesz to i masz tego kurwa świadomość? Nie wiem dlaczego w to wątpisz? - podnoszę głowę, przed chwilą zwieszoną, by popatrzeć w jego oczy. Cholera, znów robi te smutne oczy, nienawidzę tego, zawsze mięknę i smucę się tysiąc razy bardziej.
Kurwa, co ja mam mu odpowiedzieć? Mówi, że nie wie dlaczego... Mam powiedzieć, że już mu nie ufam? Przyznać się do tego, że już nie wierzę mu w te dwa słowa, te puste "Kocham Cię" mimo, że bardzo chciałabym, aby były prawdziwe, nie po to, bym czuła się lepiej.
Jeśli powiem, że kłamie, zacznie się rzucać, że sobie coś ubzdurałam, bo przecież to nie możliwe, aby kłamał, nie? Sama nie wiem co mam zrobić, nienawidzę czegoś takiego, pierdolonego rozstroju emocjonalnego.
- Nie smuć się, proszę. - zdecydowałam się na pominięcie tematu. - Słyszysz? Nie smuć się, powinieneś być uśmiechnięty! - delikatnie głaskam go po policzku, robi jeszcze słodszą smutną minę, nie wierzę, że to ten sam William, a tak naprawdę Axl, który był na mnie wściekły w szpitalu, czy zazdrosny na lotnisku, ma dwa oblicza, jestem przerażona. Jednak uśmiecham się delikatnie, aby i on to zrobił.
- Powiedz mi co Cię męczy, nie wierzysz mi? Nie wierzysz, że jestem tym co wtedy? Tą samą osobą, mała, chce wiedzieć! - zarządał, jednak nie było to zdenerwowane, wciąż był taki smutny, kurwa, no to znów moja wina, tak myślę przynajmniej.
- Skarbie, bo... Już Ci mówiłam, zmieniłeś się, a ja tak bardzo tego nie chcę. To niesprawiedliwe, że znów Cię mam, a ty jesteś kimś całkowicie innym.
Widzę to, widzę to, naprawdę to widzę. Nie zmyśliłam sobie tego Willi, ja to widzę, to widać na pierwszy rzut oka, inaczej całkowicie się zachowujesz, nie tylko w stosunku do chłopaków, bo do nich.. To spoko, ale do mnie... Dla mnie też taki jesteś, w szpitalu mnie uderzyłeś, dwa razy, krzyczałeś na mnie, na lotnisku też, może ty się po prostu już nie zmienisz? I... I ja chyba Ciebie takiego nie chcę. Chcę Ciebie z czasów gdy... Gdy mnie kochałeś. - skończyłam mówić, a on... Siedział bez słowa, chyba sam tego nie zauważył, jednak ja widziałam to naprawdę mocno. Pamiętałam go bardzo dobrze, jaki był przed wyjazdem, a jaki wrócił. To była zmiana diametralna, naprawdę diametralna, niebo a ziemia. Ogień i woda... Naprawdę diametralnie się zmienił.
- Mała, ja... Nie wiem nawet co powiedzieć, kurwa mać! - jedna chwila, a trwałam w jego ramionach. Przytulił mnie do siebie najmocniej jak potrafił, by za chwilkę całować mnie we włosy. - Nie wiedziałem, ja pierdole, nie zauważałem tego, ja taki jestem od dłuższego czasu, zmieniłem się na pewno, ale... Nie wiedziałem, że aż tak... Tak wyczuwalnie. Ja pierdole, mała, nie myśl nawet, że przestałem Cię kochać! Nasza miłość jest prawdziwa, najwspanialsza, ona się nie kończy, nie może, kocham Cię od zawsze i zawsze będę kochał! Rozumiesz to? Chcę usłyszeć od Ciebie, że to rozumiesz i również mnie kochasz! I wierzysz w to! Musisz mi to powiedzieć!
Tego się obawiałam, niestety nie mogłam tego powiedzieć, a skłamać? To nie jest droga, chyba, że na skróty, ale prędzej czy później i tak będzie jak będzie, jeszcze moje kłamstwa okażą się z krótszymi nogami niż zwykle.
- Nie czuję tego, nie czuję, że mnie kochasz, przepraszam Cię. Mocno się zmieniłeś i przez to przestaję to odczuwać, kiedyś czułam to o wiele mocniej, byłeś inny, lepszy, i może powiesz, że byłeś nikim, ale dla mnie byłeś kimś, kimś kogo kocham, a teraz...- Poprawię się, obiecuję Ci, będę znów tym samym Williamem, obiecuję Ci, będę taki jaki byłem wtedy, zaufasz mi? Pozwolisz to naprawić? Pozwolisz abym mógł znów zasłużyć na to, byś mnie kochała? Marta kurwa mać, tak mi zależy, już i tak w chuj napsułem Ci krwi. - złapał mnie za obie dłonie i delikatnie każdą po kolei pocałował. Łamie mnie takie coś, łamie mnie gdy jest tak miły. Jakby mnie przed wyjazdem potraktował źle, poryczałabym trochę, ale to tyle, dałabym sobie spokój. Ale nie gdy jest dla mnie taki miły, wtedy się łamię, nie potrafię zaprzeć się i kazać spierdalać, czy mówić "nie, nie wybaczę" Nie daję rady.
- Dobrze, chcę Ci uwierzyć, musisz się postarać, tak? Postarasz się?

- Z całego serca się będę starać, obiecuję Ci mała. Chcę, abyś znów widziała we mnie to, co widziałaś kiedyś, nie wiem jakim cudem i kurwa za co mnie pokochałaś, ale... Dziękuję Ci za to.

Slash:

Rose ma racje, muszę porozmawiać z Donną. Może i sam chciałem wywołać tą kłótnie, czy inaczej, sam się dopierdoliłem o byle co, ale jednak poszedłem zamiast na lotnisko, to się zwyczajnie najebać. Później jak ten chuj nietrzeźwy wróciłem do hotelu, całkowicie zapominając o Bożym świecie i wylocie do LA, jednak Rose dalej tam był, więc nie skojarzyłem, bo nie musiałem. Dodatkowo jak pierdolona ciota wszystko co się stało wyćwięrkałem Axlowi, dodając na sam koniec żałosnym głosem 'Co ja kurwa Rose... - przerywając na pijacką czkawkę jak zawsze - narobiłem?!'. Taka moja natura, zawsze po pijaku wygaduję rzeczy, których na trzeźwo nigdy bym nie powiedział, a na pewno nie rudemu, bez przesady. Jednak on mnie nie wyśmiał, nie zaszydził sobie ze mnie, a wręcz przeciwnie, pocieszył mnie słowami : 'Źle żeś kurwa zrobił, ale musisz to naprawić' co mnie jakoś dziwnie ruszyło, mimo, że to jego słowa, a nie każdej innej - mądrzejszej - osoby na świecie. W tym momencie mnie to tak za przeproszeniem pierdoliło, bo jak wiadomo racje miał?! Miał! Więc nie było co przeżywać jak świnia okres, tylko zrobić co kurwa zalecił, tak czy nie?
Powlokłem się do domu Donny, kurwa serce waliło mi jak oszalałe, nigdy się tak nie bałem, wróć, w sumie bałem się, na pierwszej randce z laską, która podobała mi się jak żadna inna, serio, a co najlepsze wtedy jeszcze nie myślałem o tym czy i w jakiej pozycji ją przelecę, a o tym, czy ona mnie lubi. Ludzie święci, jak ludzie się kurewsko zmieniają, czasem żałuję, że wciąż nie jestem tym samym chłopakiem, który traktuje kobiety z należytym im szacunkiem. Często chcę do tego wrócić, ale szczerze? Takie 'Chcę' trwa przeważnie góra pięć minut, gdy najdzie mnie ochota na seks, albo wódkę, jestem skurwysynem i takie życie również prowadził będę.
Zanim odważyłem się zapukać do drzwi jej domu wypaliłem kilka fajek, tchórz, ze mnie jest pieprzony tchórz, nikt więcej, tchórz! - powtarzałem sobie w myślach, miałem nadzieję, że zadziała to na mnie w sposób motywujący, taki miłem przynajmniej zamysł.
Przez głowę przelatywało mi mnóstwo myśli, począwszy od zwykłego zlania tematu Donny, kilka myśli typu 'Jesteś taki pojebany, że teraz nie ma odwrotu, musisz to naprawić', po prostu miałem mętlik, bo z jednej strony ją polubiłem, po historii z jej domu wręcz poczułem się za nią odpowiedzialny, w duchu tak czułem. Chociaż tak prawdę mówiąc dziewczyny nawet nie znałem, niby mogłem jeszcze poznać, chciałem, a gdybym dał sobie spokój, jakbym poznał? Ja pierdole, łeb mi pęka, a od tych fajek we łbie się jebie.
Pukam do drzwi, naciągam cylinder jeszcze bardziej na oczy, lubię się pod nim ukrywać, wtedy czuję się pewniej, a teraz cała moja pewność siebie poszła się jebać, nienawidzę tego. Nikt nie otwiera. No Slash, dziś masz szczęście, nie ma nikogo, czarna dupa, wypierdalaj póki jeszcze masz czas!
Ja nie mogę, o czym ja myśle, jeszcze nie, trzeba zadzwonić dzwonkiem, może za cicho pukam, tak też robię, po chwili drzwi uchylają się, a w nich Donna, stęskniłem się, dopiero teraz to zauważam.
Nic na to nie poradzę, że ostatnio poczułem coś do tej dziewczyny, może nie jakieś wielkie uczucie, ale na pewno było to coś na rodzaj sympati, tyle wiem na sto procent. A może 0.7? Taa, w mojej głowie tylko i wyłącznie hektolitry wódki.


- Cześć mała. - jak na powitanie... Względnie dobrze, tylko ten głos, kurwa, i mina, zbity szczeniak, brawo Slash, litość zawsze spoko, jesteś zajebisty.
Nie odpowiedziała, minęła mnie, zamknęła drzwi i pokierowała się na ganek, na którym stała bujana ławka, siadła na niej. Zrobiłem to samo, nie wiem czy mogę, ale chuj z tym.
- Po co przyszedłeś? - mówi ponurym głosem. Nie dziwię jej się, pewnie było jej przykro po tym co zrobiłem. Cholera, szkoda mi jej, nie sądziłem, że tak ją potraktuję, ją, każdą inną - spoko. Ale nie ją, pierdole, nie ją!
- Porozmawiać, wyjaśnić to co się stało, nie każ mi iść, nie chcę abyś myślała, że to co powiedziałem to było tak... Z premedytacją, abyś źle się poczuła. - kurwa, jak trudno jest mi się wypowiadać, ledwo mogę zlepiać zdania, boje się mówić cokolwiek, by nie palnąć znów jakiejś głupoty.
- Jeżeli nie z premedytacją, to z czym? Poczułam się nikim, za co Ci z całego serca dziękuję, bardzo serdecznie.
Na moment mnie przycięło, otworzyłem gębe... I tak zostałem, po prostu zostałem, dopiero po chwili potrząsnąłem łbem, by wrócić 'do żywych'. Zdjąłem cylinder, położyłem go obok siebie i spojrzałem na Donnę, chciałem by również popatrzyła, mimo, że teraz czułem się prawie nagi, metaforycznie oczywiście.
- Don... Posłuchaj, sam nie wiem jak mam kurwa to powiedzieć, opisać co miałem na myśli przez to, co się stało. Ale... - jąkam się jak jakiś poparaniec, nienawidzę nie wiedzieć co powiedzieć, co powiedzieć i zrobić, a teraz właśnie się tak czuję.
- Sam źle się poczułem, kurewsko źle, rozumiesz? Niedobrze, wkurwiłem się, bo... Zrobiło mi się przykro, poczułem się oszukany.
Ludzie, to wyznanie, nie w pełni świadome, wiele mnie kosztowało. Ale jakby się zastanowić, to jest w tym trochę prawdy, ale to zaraz.
- W jakim sensie oszukany? Powiedz... Bo ja chyba nie rozumiem.
Ta, nie dziwię się, sam dokładnie nie wiem czy rozumiem o co mnie samemu chodziło, dlatego teraz Slash kurwo, wysil swe szare komórki i wypoć coś mądrego... Bynajmniej udawaj, że miało to być mądre.
- Posłuchaj, żadnej, podkreślam, żadnej kobiety nigdy nie prosiłem o to, aby jechała ze mną w trasę, chyba, że po to, abym miał co ru... Kurwa, rozumiesz! A Ciebie... Poprosiłem, abyś jechała ze mną, bo nie chcę się z Tobą żegnać, a znając nasz grafik, sama wiesz, że czasu nie znalazł bym, aby Cię odwiedzić, a ty... Odmówiłaś, zabolało mnie to, nie tylko kurwa mą dumę, bo ją również, ale i mnie samego.- Dobrze, ale czego oczekujesz, że będę skakać z radości, że to mnie o to poprosiłeś, a nie... - przerwała, spuszczając wzrok. - Milion innych. - tak, to zabrzmiało w jej ustach niesamowicie dobitnie, aż mnie przeszyło na wskroś.
Przez dłuższą chwilę nic nie mówiłem, musiałem się zastanowić, nie można palnąć czegoś głupiego, byle coś odpowiedzieć. Tak naprawdę to, to co powiedziałem można podciągnąć pod to co powiedziała Donna.
- Chodziło mi o to, żebyś przez to... Zrozumiała, że nie jesteś mi obojętna, może nie jakoś... Mocno ważna, bo dopiero się poznaliśmy, ale nie chcę abyśmy kurwa się więcej nie zobaczyć, dobrze o tym wiesz, prawda?
Patrzę na nią, podnosi wzrok, aby również na mnie popatrzeć, wolę tak, o wiele bardziej.
- Wiem, ale... Wiesz? To niesprawiedliwe, że jesteś kim jesteś, a ja musiałam Cię spotkać, polubić i się przejechać, bo wiem, że właśnie więcej Cię nie zobaczę.
Kurwa dziewczyno, przecież zobaczysz, po to chciałem Cię ze sobą zabrać, przecież to oczywiste. Nie rozumiem jej, nie chcę widzieć mnie po raz ostatni, a nie chce pojechać.
- Ale mała, posłuchaj. - delikatnie łapie ją za rękę, ówcześnie wycierając ją o spodnie, Slash kurwa, pocą Ci się łapska! - Nie musi oznaczać to tego, że więcej mnie nie zobaczysz, przecież możemy się widywać, jak ze mną pojedziesz, przecież będzie fajnie, powiedz, naprawdę nie chcesz?
Jej wzrok ucieka gdzieś na ogród znajdujący się przed domem, niedobrze, unika mojego spojrzenia, w sumie sam nie wiem dlaczego nie chciała pojechać, czy to zwykła tęsknota za domem i to, że musiałaby wyjechać tak w chuj daleko?
- Chciałabym Cię na pewno jeszcze kilka razy zobaczyć i lepiej poznać, ale sam widzisz jak jest. Niestety tak się nie da.
Jak się nie da?! Jak się kurwa nie da. Przecież, że się da, co ona pieprzy?!
- Mała, słuchaj, przecież jeszcze chwilę temu mówiłem Ci, że jak pojedziesz, to wcale nie będziemy musieli kurwa się rozstawać. Mam wrażenie, że albo mnie nie słuchasz, albo nie chcesz tego słyszeć.  - patrzyłem uporczywie w jej oczy, musiała odpowiedzieć szczerze, widzę przecież, że ona nie chcę tego przyjąć do świadomości, jakby ten fakt o wyjeździe razem ze mną wypycha.
- Zrozum mnie, ja... ja chyba nie chcę, rozumiesz? - powiedziała dobitnie, dla mnie bynajmniej to było niesamowicie dobitne.
- Dobrze, ale dlaczego nie chcesz, rozumiem słowo - nie chcę - ale jednak dlaczego nie?! Wytłumaczysz mi? Proszę, jestem widać kurwa tępy i potrzebuję jebanego wytłumaczenia, rozrysowania, dobra? - spojrzałem w jej oczy i bez pozwolenia usadziłem ją sobie na kolanach, lekko rozbujając huśtawkę.
- Nie pasuję tam, nie mam ochoty być niechciana, być piątym kołem u wozu, wiesz? Bo ja tak nie chcę, dla mnie to jest po prostu bez sensu, skoro mam być niepotrzebna i na siłę to wolę nie. Dlatego wybacz Slash... Ale ja odmówię. - oparła brodę na mojej głowie, westchnęła i pogłaskała mnie po chwili po policzku. - Przepraszam, nie denerwuj się tylko, bo nie lubię się kłócić, szczególnie pokłócić przed rozstaniem!
- Teraz ja... Marta jedzie, mówisz, że masz tylko ją, ona ma tylko Ciebie, no chcesz tutaj zostać sama? Przecież ona bardzo chcę abyś pojechała, przecież widziałaś, że nastawiła do Ciebie rudego. Maleńka, nie będziesz niepotrzebna, niechciana... Dlaczego tak myślisz, bardzo chcę, abyś pojechała, nie kłamię! Po co miałbym brać Cię wbrew sobie, no przecież to niemądre, nie sądzisz?
Dla mnie akurat było to dość oczywiste, śmiać mi się chciało, bo sobie wyobraziłem jak ona mówi : Bierzesz mnie po to, aby być miłym.
A to kurwa byłoby zabawne. Bo ja nigdy nie robię czegoś po to, aby być miłym, no bez przesady, nie?!
- Niby masz tutaj rację, bo po co miałbyś mnie brać, gdybyś nie chciał.
- To jak, pojedziesz ze mną? - patrze w jej oczy, ona patrzy w moje, po chwili delikatnie, ledwo zauważalnie kiwneła głową, uśmiechając się równie lekko. Słodko, już się kurwa cieszę. Łączę swoje usta z jej ustami.
- Slash?! - szepce, z zamknietymi oczami.
- Słucham Cię maleńka, co jest?
- Ale... Tobie na pewno nie chodzi... O... - zacina się, jednak ja zrozumiałem, głupi by zrozumiał, przecież po mnie można się wszystkiego spodziewać, ale to jednak jest na pierwszym miejscu. Znów całuję ją w usta, drży jej warga, chyba jej smutno. Muszę szybciutko zainterweniować, tylko kurwa nie wiem jak... Szczerze? Mam ochotę ją przelecieć, ba! Nie raz, nie dwa i nie kurwa pięć. Ale muszę coś powiedzieć, jednak nie umiem tego ująć!
- Nie mała, naprawdę nie! Przysięgam Ci na kurwa wszystko! Nie jestem taki... Kurwa, jestem przecież to oczywiste, ale nie chcę abyś była po to, przecież chcę Cię poznać, nie? Jakbyś była po to, to bym nawet się nie trudził i tutaj nie przyłaził. Już lepiej? Hm?
- Lepiej, dziękuję, że... że tak mnie traktujesz, nie wiem za co, ale dziękuję.
- Jak to za co? Jesteś bardzo piękną i interesującą kobietą, w dodatku ślicznie się uśmiechasz, serio, mnie takie rzeczy jednak kręcą, mówię Ci! - śmieje się, wstałem po chwili z huśtawki, złapałem Donnę za rękę, by za chwilę wejść z nią do jej chałupy.
- Miło mi. - uśmiecha się do mnie, po chwili zatrzymała się i uniosła brwi. - Po co tutaj?
- Bo... - przerwałem, by za chwilkę przygwoździć ją do ściany. - Mała, tak bardzo mnie kręcisz... I to nie tak, że ja chcę tego... Kurwa, kręcisz mnie... Ja pierdole, powstrzymuję się i tak bardzo długo... - robię co chwilkę przerwy, spowodowane całowaniem szyi Donny, drży... Kurwa, jakie to zajebiste.
- Ale Slash...
- Słucham piękna? - przerwałem, spojrzałem w jej oczy. Szepnęła dwa słowa... Wystarczyło, przytuliłem ją do siebie i momentalnie zrezygnowałem z tego co chciałem zrobić, nie jestem skurwysynem, żeby dziewice wziąć przy ścianie, po tygodniu znajomości! 
Szczerze? Odechciało mi się od razu, nie dlatego, że nie będzie zajebiście, po prostu... Poczułem się głupio, no kurwa, na pewno nie chciała oddać się po raz pierwszy facetowi, dla którego to nie ma większego sensu, dla którego to nic nie znaczy. Nie mówię, że Donna nic nie znaczy, chodzi o sam seks. Nigdy nie przykładałem do tego większej wagi, niż wyżycie się. Nie wiem czy nadaję się na rozdziewiczanie, to musi być coś specjalnego. Moja samoocena podpowiada mi, że jestem najlepszy... Ale ona potrzebuje czegoś specjalnego w innym sensie, niż posunięcie przez gwiazdę rocka, którą nieukrywajmy.. Jestem.
Wzięło mnie na jakieś mądre rozkminy. Gdy się przytulamy zauważam, że moje życie tak diametralnie różni się od zwyczajnego, nie tylko pod względem pieniędzy, sławy i tego wszystkiego. Zdałem sobie sprawę, że niestety nie umiem wyobrazić sobie tego, co będzie za kilka, kilkanaście lat.
Jakby się zastanowić, to przykład Donny skłonił mnie do refleksji, zaczynam zastanawiać się nad sensem mojego życia, robię to chyba tak naprawdę pierwszy raz. Kiedyś podobnie wszystko traktowałem, a teraz, seks, kobiety i rodzina są dla mnie czymś... Dziwnym, kobiet nie szanuję, bo na to nie zasługują, przynajmniej nie te, z którymi dotychczas miałem styczność, seks jest dla mnie czymś... Jak sport, uprawiam bo lubię, bo mi się podoba i czuję się wtedy lepiej, a rodzina... Jako takiej nie posiadam, mamę mam, brata również, ale mam ich w dupie. Nie chcę, ale tak jest, nie mam dla nikogo czasu.
Pomyśleć, że przez dwa słowa, przewróciło mi się w głowie i zacząłem rozmyślać nad moim życiem. Slash... Ty pojebie.




Nic nie powiem. Wy mówcie.