Prolog. Will you be there.

Wszystko, po prostu wszystko mówiło jej, czy wręcz krzyczało w głowie. Biła się z własnymi myślami, czegoż chcieć więcej, mętlik, pulsowanie skroni, ściskanie w gardle, nie mniejsze niż w żołądku. Naprawdę więcej w tej chwili nie mogła chcieć, robiło się tylko gorzej, fale gorąca, nawet zaczynała się pocić. A to całe chore zachowanie z powodu kilku wspomnień, no może kilkunastu chwil, pięknych chwil, jednak również bolesnych zważając na ich bez happy endowy koniec. Jednak nie zawsze w życiu jest kolorowo, tak, patrząc pesymistycznym okiem..Nigdy nie jest jedynie kolorowo, często kolory blakną, zmieniając się w szare, czarno-białe barwy. Słońce ginie gdzieś za szarymi, ciężkimi chmurami, kiedyś na pewno jeszcze zobaczymy jego promienie. Kiedyś. Dla niepoprawnych romantyczek jest to..Wieczność, ale i tyle chcą czekać na miłość. Ona jednak.. Była młoda, ładna, szczupła, wesoła, lubiana.. - Można powiedzieć idealna. Tak było, mogła mieć praktycznie każdego, dziewczyna z dobrego domu, jednak nie była tak zwaną sztywniarą, było wręcz przeciwnie. Można było robić z nią dosłownie wszystko, lądować na posterunku, odwozić przez radiowóz do domu, bądź wieczorami szlajać się po ulicach Indianapolis, wracać stopem za miasto do domu, uciekać przed właścicielem sklepiku z rogiem po ukradnięciu mu tabliczki czekolady.. Dosłownie wszystko, kończąc na czymś całkowicie odmiennym - chodzenie do kościoła, płakanie w rękaw, przytulanie, bądź zwyczajne wyjście na spacer. Tego dnia naprawdę odechciewało jej się czegokolwiek, często te wspomnienia przychodziły same, nie były, ani trochę zależne od niej. Pojawiały się i znikały, niestety pozostawiały po sobie paskudny ból, w sercu, wielką dziurę, której żadna tabliczka czekolady nie potrafiła zatkać, ani ogłuszyć na parę chwil. Po prostu nie było nic w stanie tego zmienić, wszystko wtedy zaczynało boleć, tak jak i tego dnia. Pulsowanie skroni, ścisk żołądka, gardła, łzy wypływające spod powiek całkowicie mimowolnie..
- Nie mogę, przecież wiesz! – Dziewczyna krzyczała na swoje własne odbicie w lustrze, które było jak jej urzeczywistnione alter ego.
– Dlaczego nie?! Chcesz się dowiedzieć czy on też bije się z tymi myślami, co ty? Czy kiedykolwiek, choć raz o tobie pomyślał? Czy? Czy cie pamięta? – A ono jak przystało na drugą część jej samej – odpowiadało.
– Nie, nie i jeszcze raz nie, nie mogę..Co jeśli? Jeśli mnie.. Tak, musi pamiętać, w końcu tyle nas łączy..Znów to ukłucie. Nie wyrobie, nie wyrobie, a jak go zobaczę ii..- Sama nie miała pojęcia, co ma już ze sobą zrobić, naprawdę nie wiedziała, co mogła? Była nie dość, że okropnie zakłopotana to dodatkowo znów nadeszła fala bólu i skończyła siedząc pod drzwiami łazienki cała we łzach. Wspomnienia nie są jedynie niezniszczalną pamiątką, czymś osobistym, bezcennym, są też przekleństwem, ona miała to wspaniałe szczęście, że były one..Przekleństwem!