Rozdział osiemnasty.

Ten rozdział jest do dupy. Możecie śmiało go krytykować, nie wyszedł, dlaczego zawsze wszystko lepiej układa się w mojej głowie?! Nieważne, czytajcie, ja już ostrzegłam, jest do dupy. 
Piszcie co sądzicie.


Kurwa, łeb mi pęka, co ja robiłam poprzedniej nocy? Próbuje sobie przypomnieć, jednak widzę jedynie ciemność, ale zaraz, przecież to nic dziwnego, mam zamknięte oczy. Cholera, czemu te powieki są tak ciężkie? Powoli, ale je otworzyłam... Boże, żałuje, żałuje jak cholera, czuje się jak na przesłuchaniu, a dokładniej tak, jakby świecili mi tą jarzeniówką po oczach. Wiem, że to porównanie nie jest dość... Trafnym porównaniem, ale ludzie, czuje się, jakby ktoś podpalał mi oczy. Zamykam je o wiele szybciej niż zajęło mi ich otworzenie. O wiele lepiej, jednak... Kurwa, przecież to nie jest mój pokój. Otwieram je raz jeszcze, Boże, gdzie ja jestem? Moim oczom ukazują się białe ściany, to chyba od ich bieli tak bardzo pieką mnie oczy, jednak fala oślepiającej bieli jakby odchodzi. Czuje ulgę, jednak dalej nie rozumiem gdzie jestem, próbuję przekręcić głowę, zły pomysł, bardzo zły pomysł, czuję ból, promieniujący od czubka głowy po dół pleców. O co kurwa chodzi?! Dopiero teraz zauważyłam, że nie tylko głowa mnie boli, nie mogę ruszyć nogami, rękami też, może ścierpłam? Czy kiedykolwiek, ktokolwiek odpowie na moje pytania?! 
Też mam zapłon, przecież ja leżę w szpitalu, po ogólnym omiotaniu pomieszczenia wzrokiem, stwierdzam to, po kilku nieodłącznych rzeczach tworzących krajobraz szpitalnej sali, mianowicie; stojak na kroplówkę, stosik pojemniczków na wymioty, Boże, od razu skojarzyłam to ze staruchami, aparatura stojąca w kącie sali, wózek... Dobra, skoro już wiem gdzie jestem, to pozostaje kwestia tego, skąd się tu wzięłam, dlatego nie czuję rąk, ani nóg, coś jest nie tak, musiało stać się coś złego. Chyba w tej kroplówce jest coś usypiającego... Bo nie jestem w stanie zebrać myśli, czuję, że zaraz odlecę...


- Dzień dobry. - czuję lekkie szturchanie, otwieram niechętnie oczy, ciekawe ile czasu przespałam. - Jak się pani czuję?
- Mmm... - mruczę coś niezrozumiałego. - Wszystko mnie boli... Co ja tutaj robię? - to pielęgniarka, uśmiecha się do mnie, wygląda mi na pogodną osobę.
- Wpadła Pani pod samochód, mogę poznać Pani imię? Niestety żadnych dokumentów nie znaleźliśmy w ubraniach. 
- Marta.. - znów zaczynam mruczeć, boli kurwa, boli przy każdym ruchu, musiałam upaść na mordę.
- Pani Marto, mam po kogoś zadzwonić?! Nikt się nie zgłosił jeszcze w Pani sprawię. - no tak, bo kto miałby się mną interesować, może Axl?! Miło gdyby miał czas zadzwonić z LA, Donna... Przecież ona jest zajęta, razem ze Slashem, ale chuj, dobrze mi tak, widać zasłużyłam sobie na tak chujowy los.
- Nie mam rodziny, ani przyjaciół, jestem odludkiem, nie ma po kogo dzwonić. - no co? Taka przecież jest szczera prawda.
- Na pewno? A mogę w czymś jeszcze pomóc, może podać leki przeciwbólowe? - wybawicielka! Dawkę dla konia, błagam!
- Tak, przydałyby się.


Zniknęła za drzwiami, odzyskiwałam czucie w nogach i rękach, pewnie podali mi tyle środków znieczulających, że ciało odmawiało mi posłuszeństwa. Tak naprawdę to poczułam wewnętrzną pustkę, nie wiem od kiedy tutaj leżę, ale jeśli naprawdę nikt się mną  nie zainteresował... Kurwa, Marta, skończ, przecież wiesz jak jest, nikogo nie obchodzisz, kogo obchodzi jebana histeryczka, z problemami psychicznymi?! 
Ludzie nie rozumieją osób z problemami, nie raz to zauważyłam, po prostu nie chcą rozumieć, nie to, że nie potrafią, oni nie chcą. Bo skoro mi jest zajebiście, mam wszystko, to przecież po co mam mieszać się w czyjeś sprawy, słuchać jak się ktoś nad sobą użala, bo mu źle. Ludzie to szmaty, nic więcej. Chcę zobaczyć taką osobę, która nie 'potrafi' zrozumieć, gdy zdechnie mu matka, albo ojciec, albo dziecko. Ta, może i w tym momencie zachowuje się jakbym nie miała uczuć, ale... Zauważyłam, że mam dwa oblicza, nie tylko dwa toki myślenia, rozdwojenie jaźni, ale również często dwie 'mnie'. 
Tym razem mam wszystko gdzieś, skoro i mnie, każdy, ma gdzieś. Nie będzie więcej miłej Marty, ani nawet przyjaznej, skoro ludzie są takimi szmatami, to i ja będę jedną z nich, no czy nie powinno się dostosowywać?! 
Do sedna, chcę zobaczyć wszystkich, którzy się ode mnie poodwracali, gdy zaczęło ze mną być niedobrze, chcę ich zobaczyć po utracie kogoś bliskiego, gdy oni się będą użalać, wtedy ja im pocisnę, sprawnie - Ogarnij się! 
To nie życie jest takie brutalne i skurwiałe, to ludzie, których sądzisz, że znasz, a okazują się całkowicie kimś innym, zwykłą kurwą, lub skurwysynem. Znów mi od tej kroplówki chcę się spać... Powieki zamykają się, mimo woli.


Stoję na środku areny, nie wiem skąd się tu wzięłam, po co i dlaczego, wiem jedno, nic nie widzę. Ciemność ustępuje miejsca jasności, ktoś zapala po kolei światła, słychać charakterystyczny dźwięk włączających się świateł. Oglądam wszystko wokół, pusto, ani żywej duszy, okręcam się wokół własnej osi, co jest kurwa?! Przed chwilą nie było tutaj nikogo, teraz, otaczają mnie z każdej strony wielkie postacie, albo to ja jestem tak mała. Jest cicho, jednak wszystko zmienia się diametralnie w kilka sekund, czuję, że głowa zaraz mi eksploduje, słyszę głośne śmiechy, otwieram oczy, które zamknęłam odruchowo, czując niesamowity ból skroni. Wytykają mnie palcami, śmieją się, jakbym była jakimś niezłym pośmieliskiem, nie rozumiem o co chodzi, na szczęście Ci ludzie, siedzą na widowni, jednak nie, nie potrzebnie to powiedziałam, jakby na moje życzenie, pojawiają się na arenie razem ze mną, otaczając mnie jeszcze bardziej, z każdej strony, mimo, że jeszcze chwilę temu czułam się jak w klatce. Ból się nasila, ląduję na piachu, po tym mogę poznać, że to pewnie cyrk, a na arenie, jestem zwierzęciem, tak kojarzę, tyle pamiętam z dzieciństwa, wczesnego, gdy chodziłam z mamą do cyrku. Jednak jedno jest dla mnie niezrozumiałe, co ja tutaj robię?! Dopiero teraz zauważam, że to nie oni są tak wielcy, ale to ja jestem mała, jestem karłem, sama nie wiem dlaczego. Ból skroni nasila się, zwijam się na piachu, na którym niedawno wylądowałam, zatykam uszy, mimo tego śmiechy nasilają się... Nie wiem co robić, ale co to... Wszystko znika, po kolei, najpierw ból, później śmiech, otwieram oczy, ludzie znikają, ja stoję, a przed chwilą jeszcze zwijałam się na ziemi... 


Budzę się, cała mokra, otwieram oczy, sen, to był sen, ale... Co miał oznaczać?! Boże, dopomóż, za dużo tych wszystkich leków, śnią mi się chore, nienormalne sny, bez większego znaczenia.
Chociaż... Jakby dłużej się zastanowić, to ten sen ma sens, głębszy niż możnaby się było domyślać. Wszystko ma związek z Axlem, kiedyś byliśmy sobie tak bliscy, chcę to odbudować, on pewnie też, jednak... Teraz nie jestem na miejscu tych śmiejących się ludzi, jestem tym, z kogo się śmieją, a dokładniej - tak sądzę - odnosi się to do pozycji społecznej. Od zawsze lubiłam filozofować, Axl jest sławny, ja jestem nikim, jego przyjaciele, są kimś, otacza się zewsząd takimi ludźmi, a ja... Ja jestem nikim. Ktoś i nikt, nie ma siły, aby coś z tego było. 
Tylko... Dlaczego on mi się śnił, skoro Axl już pojechał, zostawił mnie po raz kolejny, nie rozumiem... Może to wina wstrząsu mózgu - wypytywałam pielęgniarkę - a może ja zawsze byłam tak cholernie głupia?! 
Jeszcze raz oglądam pomieszczenie, zaczynam od strony prawej, drzwi na korytarz, uchylone drzwi do łazienki, ten sam wózek co wcześniej, te same urządzenia stojące na przeciw mnie przy ścianie, stojak na kroplówkę przy moim łóżku, jednak już nie korzystam z niego, na całe szczęście, jednak... Coś się zmieniło, przy oknie wychodzącym na miasto, wnioskuję, że Indianapolis, bo w szpitalu w Lafayette już leżałam, był obskurny, a ten jest jego przeciwieństwem. Jednak do rzeczy, przy oknie stoi człowiek, mężczyzna, przez chwilę oślepiało mnie słońce, dopiero gdy oczy przyzwyczaiły się do światła widziałam kto to. Moje łóżko zaskrzypiało gdy nieznacznie się na nim poruszyłam, odwrócił się w moją stronę, mierząc mnie nieprzyjemnym spojrzeniem.


- Jesteś popierdolona. - słyszę niski, dość zdenerwowany i niemiły głos, Axl... No kurwa bez przesady! Odchodzi od okna, zmierza w moją stronę by za chwile usiąść obok mnie, mocno złapać mój nadgarstek i boleśnie zacząć wyginać moją rękę, w nienaturalny sposób.
- Ja? Ałłł, kurwa puść, odjebało Cię, czy jak?! - pytam, próbując wyrwać się ręką za którą mnie trzyma.
- I dobrze! 
- Co dobrze? Puszczaj! - gdyby nie to, że jesteśmy w szpitalu zaczęłabym wrzeszczeć. Jednak puszcza, wymierzając mi policzek. Aha, no dobra, ale za co? 
- Jesteś taka pojebana, co Ci strzeliło do tego Twojego pustego łba!? Wiesz jak się bałem?! - on? Ciekawe, bardzo ciekawe, jednak nie odpowiadam, odwracam głowę, niech spierdala... - Zapytałem o coś!
- Zapytałeś? Wydarłeś się na mnie, wyzwałeś i zadowolony...
- Mam ku temu powody! 
- To raczej ja mam powody by kazać Ci stąd spierdalać, więc zrób to, w tej sekundzie! - dalej patrzę w okno, nie chcę go widzieć.
- To nie ja jestem taki pojebany i uciekam, by wpakować się pod jadący autobus, ta? - o kurwa... Się wiele widzę dowiaduje, autobus... Wysoko się cenie, mnie nie wystarczy osobówka, mhm...
- Spierdalaj. - cedze przez zęby. 
- Bo co mi zrobisz? - co go śmieszy? Jestem taka kurwa mać zabawna? Zapomniał już co zrobił przed tym jak wyszłam?
- Jeb się! - mam tego dość, dlatego mój głos staje się obojętny. 
- Z Tobą? Dobra, ale to zaraz. - szydzi ze mnie, brak mi słów.
- Tylko w Twoich snach.
- Żebyś wiedziała. - znów się śmieje, szkoda, że mnie nie jest do śmiechu.
- Coś jeszcze? 
- Już dotarło do Ciebie jaka pojebana jesteś? 
- Skończysz w końcu? Pomyślałeś jak ty się zachowujesz? - on naprawdę chyba nie wie co robi, a dokładniej zrobił.
- Nie ja pakuje się...
- To akurat była Twoja wina. - w końcu na niego patrzę, jestem zła, ale jednocześnie nie ukrywam, że robi mi się przykro.
- Tak, bo to ja wypchnąłem Cię wprost na jadący autobus, jakim cudem kurwa masz jedynie pare siniaków!? - mnie się pyta?
- Widać Ci co chcą zdechnąć mimo, że mają wiele okazji, to nie udaje im się.
- Oj zamknij ten ryj, bo pieprzysz od rzeczy. - już chyba nas oboję męczy ta rozmowa, która do niczego nie prowadzi.
- Przyszedłeś mnie tutaj wyzywać? - tak, to jest zasadnicze i trafione pytanie. Podnoszę się na łokciach, by lepiej go widzieć, jest zdenerwowany, to widać.
- Martwiłem się kretynko! 
- I to, że się martwiłeś okazujesz przy pomocy wrzasku i wyzywania, hm? 
- Bałem się o Ciebie, wkurwiony cały byłem gdy usłyszałem, że to ty w tym wypadku byłaś pieprzonym poszkodowanym... - ojojojojoj, mam to w dupie, Rose, tylko chyba tego nie powtórzę na głos.
- Dobra, już spoko, a teraz spierdalaj.
- Ja pierdole nie! - wydarł się na cały głos.
- Przymknij ryj.
- To sama zamknij swoją mordę, bo wkurwiasz mnie.
- Sam masz morde skurwysynie! - tak, wstyd się przyznać, ale oboje jesteśmy nerwowi i nie potrafimy ze sobą normalnie porozmawiać, wiem, to żałosne i nienormalne.
- Odpierdol się od mojej mamusi! 
- To może maminsynku pierdolony!? - teraz ja perfidnie z niego kpię, nie można zadzierać z wkurwioną kobietą. Mam go już serdecznie dość, przyszedł mnie wyzywać, powodzenia życzę.
- Stul już ten ryj...- nie wytrzymał i znów wymierzył mi siarczysty policzek, mocniejszy niż poprzedni, syknęłam z bólu, wcześniej przy rozmowie z pielęgniarką już bolała mnie twarz, a jeszcze ta pizda mnie bije. Mam dość, odpuszczam, nie będę się odzywać. Znów odwracam głowę, wpatrując się w ostatnie promienie słońca, późno musi być, skoro zbliża się ku zachodowi...
Nie wiem ile milczymy, ale czuję, że Rose delikatnie chwyta moją dłoń, bardzo delikatnie, podnosi ją do góry i całuje, bardzo delikatnie.
- Przepraszam... Kurwa tak się bałem, bałem się, że nie...- widać trudno przechodziło mu to przez gardło, więc odwróciłam wzrok by na niego spojrzeć. 
- Ale żyje. 
- O mały włos i...
- Ale żyje. - tym razem mało nie krzyknęłam. - No żyje...- dodaje ciszej.
- Wiem, kurwa nie rób tak nigdy więcej...- widzę, że naprawdę się bał, poznaję po oczach. Może nie o mnie, a o to, że będą go męczyły wyrzuty sumienia do końca życia.
- Postaram się. - burczę od niechcenia, nie obiecam, będę się starać, nienawidzę obiecywać, bo jestem szlachetna i zawsze muszę wszystko dotrzymywać. - Ale Rose... Musimy coś ustalić.
- Mianowicie...? - przysuwa się troszkę bliżej mnie, by pocałować zaczerwieniony policzek, zaciskam powieki, chcę mi się ryczeć, a muszę się wysłowić.
- Nie jesteśmy ze sobą, a ty..
- Jak.. - przerwał mi, nie lubię tego.
- Daj mi dokończyć, wtedy ty będziesz mówił. 
- Ok.
- Posłuchaj, nie jesteśmy ze sobą, tak wnioskuję, przecież przez te siedem lat... Wiem co robiłeś, wiem, że nie byliśmy ze sobą, bo to chore... Mimo, że wciąż miałam taką nadzieję. Ale posłuchaj, jakim prawem się tak zachowałeś?! Odpowiedz... Nie możesz tak robić, nieważne co powiesz, nie masz takiego prawa, wydzierać się na mnie za to, że Izzy chciał mnie przytulić, a ja jego, jesteś dupkiem, Rose. Wiesz? To jest kurwa niesprawiedliwe, więc się jeb, bo ja na to nie pozwalam, czaisz?! 
- Dobra, to teraz ja? Mogę mówić? - spytał spoglądając na mnie, co on taki grzeczny, ale to dobrze. Kiwnęłam głową na znak, że może mówić. - Więc kurwa od początku, rzeczywiście gdybyś nie była moja, moją własnością, na pewno bym się nie wkurwiał, że inny facet Cię dotyka, ale ty jesteś moja, więc się wkurwiam, jasne?
- Nie wiedziałam, coś sobie ubzdurałeś, przecież...
- Nie, nic nie mówiłem, ale to oczywiste, skoro się już widzimy, jedziemy razem, bo jedziemy, gdy wypuszczął Cię idiotko ze szpitala, tak? - widać decyduje za mnie, jak ja to uwielbiam, kocham to kurwa!
- Nie możesz za mnie decydować. - powiedziałam obojętnym, trochę smutnym tonem.
- Bo co? Przecież jesteś moja. 
- Ale mogłeś chociaż coś powiedzieć, nie? Cokolwiek, bym miała tego świadomość, a pewnie gdyby się to nie stało, a ty byś laske przeleciał jakąś, to, to całe 'jesteś moja' nie liczyłoby się?
- Pewnie tak, gdyby nie fakt, że tego nie zrobię. - oo... No to mnie zaskoczył, nie spodziewałam się takiej odpowiedzi.
- I tak prędzej czy później to zrobisz, krzywdząc mnie przy tym, to tylko kwestia czasu. 
- Musisz taka być? - nie rozumiem go, dlatego pytam:
- Jaka? 
- Czarno wszystko widzisz, nastawiasz się, że będzie źle, że wszystko zepsuje, już wiele napsułem, może wystarczy co kurwa? Nie możesz we mnie uwierzyć? - patrzy mi w oczy, jednak ja go nie pocieszę, odpowiadam krótko i dobitnie:
- Nie. 
- Ja pierdole...- podniósł się z łóżka, na którym przysiadł wcześniej. - Dlaczego taka jesteś? Będziesz całe życie się na mnie odgrywać za to co było kiedyś? - teraz też odpowiadam bardzo dobitnie, wzięło mnie coś na szczerość, skoro pytał...
- Tak, będę, za to, że z ciebie jest taki skurwysyn, za to, że mnie zostawiłeś, zraniłeś, wyrwałeś serce, już kurwa skończ, bo zachowujesz się jak idiota. Akurat to co robił Izzy było naturalne, a ty zachowałeś się jak sukinsyn, dojebałeś się, abym poczuła się źle, tak? - ja to tak rozumiałam, chciał pokazać mi, że źle robię rozmawiając i 'tęskniąc' za Jeffem.
- Nie w tym rzecz. - odpowiada już spokojniej, znów przysiadając na łóżku. - Ja jestem zazdro... Tak jestem. - nie dokończył, zmieszał się, oj Rose, trudno się przyznać, co?
- Wiem, że jesteś zazdrosny, mam tego świadomość. Co nie zmienia faktu, że to nie była moja wina, tylko Twoja, ja nic złego nie zrobiłam, więc jeb się, albo przeproś. - tak postanowiłam, skoro on taki jest, to i ja mam prawo. Chyba nie zrozumiał dokładnie o co się wkurzam, zmarszczył brwi i patrzył na mnie z niezrozumieniem.
- Za co mam kurwa przeprosić? - wiedziałam, on i to całe pojmowanie świata, jego świata.
- Za to, że zamiast skończyć temat, to zacząłeś piłować ryja na mnie, jakby to była moja wina, jakbym robiła coś źle. Aa! I za to, że jesteś takim idiotą!
- Kurwa, masz szczęście, że Cię kocham, już bym Ci tą Twoją buźkę obił. - a ja się tak bym bała, że o kurwa jego mać... Ale dobra, gadać mogę.
- Prawda boli... - dodaję po chwili. - To co, przeprosisz, czy dalej będziesz ze mną bez celu dyskutował?
- Przepraszam Cię, tak? Przepraszam po raz kurwa kolejny... Nie chciałem aby tak wyszło, ale wyszło kurwa i nic na to nie poradzę. - powiedział szczerze, słychać po głosie. - Miałem nadzieję, że zrozumiesz...
- Ale co miałam zrozumieć?! Może jestem głupiaa?!
- Przestań, miałem nadzieję, że zrozumiesz to, że jestem zazdrosny...
- O, przyznałeś się?! 

- No, przecież taka jest prawda, nie? Skoro już Cię mam, chcę byś wiedziała, że Cię cenię i stracić znów nie chcę. - prawie mu wierzę, no prawie...
- Spokojnie, to tylko Jeffrey. 
- A później kto będzie? Duff, czy może Slash?
- Nikt nie będzie, ty jesteś. - podnoszę się jeszcze bardziej i głaszczę go po głowie, jak dziecko, widzę, że jest taki troszkę przygaszony, nie wierzę, że mu przykro, no ale... Jak widać tak.
- Oj kurwa, ja wiem, że nie jesteś taka, ale kurwa no.. no kurwa boje się, że zrobię coś nie tak, że odejdziesz, albo znajdziesz kogo innego.
- Nie przesadzaj. - wywracam oczami, przecież przesadza, ja bym go po tym wszystkim zostawiła? Jakbym chciała, to już dawno bym sobie z nim dała spokój, a nie dałam.
- Dobra już, sorryyyyy. Jest dobrze? 
- O ile osobie po wypadku może być dobrze, to na tyle na ile może to jest.
- A właśnie! Wypisuję Cię dzisiaj. - porusza brwiami, całuje mnie w policzek i wstaje.
- Teraz? 
- A co, chcesz sobie jeszcze poleżeć trzy dni?! 
- Nie! - zaczynam się śmiać, oszalał chyba.
Wychodzi z sali machając mi, oby szedł do gabinetu lekarza, a nie w cholerę, bo go chyba zabiję, znaczy kiedy już wyjdę, rzecz jasna.