Rozdział dwudziesty drugi.

Dla Oli. (sama wiesz za co, po co i dlaczego <3)

Nie! Ja wcale się nie naćpałam, i nie! Wcale teraz nie siedzę sobie ze Stevenem w hotelu, w pokoju, i nie palimy pod kołdrą fajek! Wcale, że kurwa nie! I co z tego, że go pocałowałam? A później mu stanął i już nie mógł wytrzymać tylko wręcz siłą mnie do najbliższego hotelu przywlókł, wcale, że, kurwa, nie! A tak serio to tak, wszystko jest prawdą. Ale co z tego? Jakoś nie szczególnie mnie to obchodzi, Steven jest o wiele fajniejszym facetem niż William, a na pewno ten Axl Rose. Zmienił się, niesamowicie się zmienił, dobrze, że ta heroina przyćpała mi tak dobrze umysł, bo nie ma wcale ochoty płakać, a w domu ryczałam jak głupia, po prostu byłam rozbita, nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. A tu nagle wyszłam się przejść, pomyśleć i wyskoczył Popcorn ze swoim zacieszem i od razu załatwił mi świetny dzień, naprawdę świetny dzień. A tak serio... To gdy tutaj przyszliśmy... Rozpłakałam się, nie mógł na to patrzeć i do razu zaczął mnie przytulać.
- Marnujesz się przy tym skurwysynie! Mówię Ci, powinnaś być ze mną! A nie... Z nim.
Roześmiałam się. Robił tak przekomiczne miny, naprawdę rozbrajał mnie swoim zachowaniem, ale dobra, chyba się wziął i obraził bo zrobił obrażoną - tym razem - minę.
- Czemu się ze mnie śmiejesz? - powiedział smutno, jejku, małpa ze mnie...
- Nie z Ciebie, do Ciebie, robisz takie słodkie miny. Ogólnie jesteś słodki. - kręci głową przysuwając się do mnie i całując w usta.
- Opowiesz mi w końcu o co się obraził na Ciebie?
- Wiesz Adlerku... To takie dosyć skomplikowane. - wzdycham, dla nadania moim słowom wiarygodności, bo go nie kłamię. W sumie to Rosowi odwaliło, bo nie musiał się wcale denerwować, mógł ze mną o tym pogadać, wiem, że dla niego to nic takiego, ale dla mnie jest to jednak coś osobistego. Nie sądzę, że to moja wina.
- Mała, nie jestem idiotą, przecież zrozumiem, serio. Nie wiem dlaczego każdy mnie za niego ma... - zawiesił głos, niedobrze smuci się.
- Nie w tym rzecz, nie chcę Cię obarczać naszymi problemami, z resztą... To na pewno moja wina.
- Nieważne czyja to wina. Mnie interesuje dlaczego on teraz siedzi na imprezie i dobrze się bawi, pieprzy dziwki, a ty musiałaś iść się ze mną naćpać. I nie w tym rzecz, że Ci wypominam, po prostu chcę... No chcę wiedzieć co zrobił, bo mi przykro. - mówił głosem pełnym smutku, naprawdę się przejmował. Chciałabym takiego brata, a na pewno najlepszego przyjaciela.
- Stevie... Nie to, że Ci nie ufam. Bo ufam, ale... Trochę się boje, że... Że gdyby się dowiedział, to... 
- Wiem, rudy jest nieobliczalny, a jak to było z jego byłą? 'to co dzieje się w naszym domu pozostaje w naszym domu!' jakoś tak, w tym rzecz? - czyżby trafił w samo sedno...? Ta...
- Tak Adlerku, dokładnie tak, trochę się boję jego reakcji gdyby się dowiedział, że 'przyszłam płakać Ci w rękaw'. - skąd wiadomo co strzeli takiemu Rosowi do głowy, co nie?
- Dobrze, przysięgam Ci, że nic, a nic mu nie powiem! Nie pisnę ani słówkiem! Zaufaj mi, ufaj bezgranicznie, bo ja jestem naprawdę zaufanym powiernikiem. - złożył nawet harcerską przysięgę, a bynajmniej takie miałam skojarzenie z gestem który wykonał.
- Jeśli chcesz... To mogę opowiedzieć, ale może wydać Ci się to niczym szczególnym... Może i Willia... To jest... Axl miał rację... 
- Axl nigdy nie ma racji, on próbuję ją mieć żabciu, a nigdy jej nie ma, a nawet jeśli jej nie ma, - co jak wspominałem zdarza się notorycznie - nie przyzna się do błędu!
- Wiem coś o tym... - uśmiecham się smutno, całując Stevena we włosy, przytulił mnie, to takie jakby podziękowanie.
- Właśnie, ale już, spokojnie... Opowiadaj. - westchnął, bawiąc się kosmykami moich czarnych długich włosów, miłe uczucie, ale jednak muszę się w sobie zebrać, skoro chciał... To mógł wiedzieć.
- To było tak, gdy przylecieliśmy do LA, prawda? Ja z Axlem wróciłam do domu... A dokładniej jego domu, wy pojechaliście gdzieś tam nie wiem gdzie... No mniejsza, było wcześnie, a Axl od razu od wejścia się na mnie rzucił, dosłownie, bo ledwo zamknął drzwi... A może nawet wcześniej? A z resztą, co to za różnica. - machnęłam ręką. - Całował, no to... Nie przestawałam, nie odpychałam, nie broniłam... Bo głupio myślałam, że na tym skończy, no właśnie, naiwnie sobie myślałam... No pominę wszystko inne, przejdę do se...
- Nie pomijaj! - przerwał mi kategorycznie, mało się nie wydzierając.
- Steven... - powiedziałam zdenerwowana lekko, ale i poniekąt... Rozbawiona.
- Sorry! Uwielbiam takie opowiadania. No nic, kontynuuj!
Westchnęłam poraz kolejny, kręcąc głową, jednak Stevie jedynie pogłaskał mnie po włosach i zachichotał cicho gdy prychnęłam, czułam, że traktuje mnie jak dziecko. No nic, niech mu będzie kurwa, nie?
- Byliśmy już na górze, w sypialni, bałam się mu teraz przeszkodzić, chociaż już na dole raz czy dwa się odsuwałam, odpychałam go, może nieskutecznie, ale jako tako próbowałam, żeby nie było... Jednak on chyba to ignorował. Bo na górze zaczął mnie rozbierać, zdjął bluzkę... A ja się zakryłam, chciał chyba zdjąć resztę... Ale ja usilnie się zakrywałam, zaczął się ze mną szarpać... No i w końcu się wkurwił, rzucił we mnie bluzką... I wyszedł. Ot cała historia... - uciekłam wzrokiem na ścianę, próbując nie spotkać się ze spojrzeniem Stevena. 
- Biedna, skurwysyn, nie wiem jak można tak zostawić kobietę... Nie mógł zapytać co jest? Albo... Kurwa przynajmniej usiąść i spróbować cokolwiek zaradzić, albo się cholera domyślić, że jeszcze nie? - chyba przychodziło mu to z trudem, może jednak jest taki sam jak Axl i nie widzi w jego zachowaniu nic dziwnego... A może to coś całkowicie innego, może on się wściekł, że Will mnie tak potraktował? 
- Przejmujesz się tym Stevie? Znaczy w sensie tym jak mnie potraktował? - tak, wiem, że to pytanie może być dosyć idiotyczne, ale co z tego?! 
- Tak, przejmuję, w końcu jesteś dla mnie ważna... - troszkę mnie wcięło, ale i on się zaciął. - Jesteś dziewczyną rudego, co nie? 
- Mniej więcej... - mruczę od niechcenia, dobre pytanie, kim dla niego jestem, ale nie teraz...
- Właśnie, powinno mnie obchodzić to, jak cię traktuje i pewnie płakałaś jak wyszedł co? - jestem cholernie przewidywalna, ja wiem!
- Nie! Nie płakałam...
- A co robiłaś?
- Wy... Wyłam. - przyznałam otwarcie, nie ma po co kłamać, przecież i tak mi nie uwierzy więc co to za różnica. 
- Eh... No dobrze, może nie mówmy już o tym. - skwitował widząc, że moje oczy znów zaczynają się szklić, jestem jednak żałosna. 
- Mówiłam, aby w ogóle tego nie zaczynać. Miałam rację... 
- Tak, miałaś rację, ale myślałem, że jakoś uda mi się pomóc, a jak ty tutaj mi żabko chcesz płakać, przykro mi się robi! - przytulił mnie do siebie jeszcze mocniej, dopiero przez to zauważyłam, że po policzkach płyną mi łzy.
- Nie mów do mnie w taki sposób. - udaję obrażoną, a Adler wyciera mi łzy, a ja wybucham śmiechem.
- No i czego się śmiejesz żabko?
- No miałeś tak nie mówić! - znów złapałam bulwersa.
- Nie! To ty prosiłaś bym tak nie mówił, a ja nie powiedziałem, że przestanę. Przecież to takie słodkie, co chcesz od żabki żabko? Może żabo? Tak bardziej dorośle...- widząc jego przejęty wyraz twarzy znów wybucham śmiechem.
- Umiesz poprawiać humor kotku! - a co, on słodzi mi, to i ja mogę posłodzić jemu. Chociaż tak mu się odwdzięczę za to, że zapomniałam o Williamie. Chociaż na te pare godzin, chociaż sama nie wiem którą mamy teraz godzinę... Jak wychodziłam to była... Kurwa, sama nie wiem, straciłam poczucie czasu, na dworze było już ciemno, nie sądzę, że okna były takie brudne, że światła nie wpuszczały, chyba jednak późno się zrobiło.
Rozglądam się w poszukiwaniu czegoś w podobie zegara, na ścianie, szafce nocnej, cokolwiek... Nie ma, cholera no!
- Co jest słoneczko?
- Zegarka szukam, boje się trochę wracać, Axla pewnie nie ma... Ale... - znalazłam, po 9. Niby nie jest późno, jednak wolę już wrócić.
- Odwiozę Cię, a jakby był w domu, zrobiłby Ci awanture, to goń do jakiejś najbliższej budki i wykręcaj do mnie. - taa, na pewno będę leciała na skargę. - Obiecasz mi? - patrzy mi prosto w oczy, nie mogę. Jednak kiwam jakby machinalnie głową. - Dobrze, a teraz Cię odwiozę.
- Skarbie, wezmę taksówkę. Bez przesady, a z resztą jeśli Rose jest w domu to nie będzie zbyt ciekawie jeśli mnie z Tobą zobaczy... - o ile będzie, a to naprawdę bardzo mało możliwe.
- Wysadzę Cię przed bramą, pójdziesz sobie i nic nie zauważy. A z resztą kurwa, ktoś Cię o zdanie żabo pytał?

Axl:

Dobra, wiem! Wiem, kurwa wiem, Donna zamknij już kurwa ten ryj, bo sam Ci go zamknę!
- Wiem, że jej nie ma, no chyba kurwa widzę? - ty kurwa masz zamiast mózgu kartofla, czy nie wiem.. Powietrze? Wyżyłbym się w inny sposób, ale mimo wszystko w myślach też może być.
- Wiesz gdzie może być? Dzwoniła do mnie wcześniej, a dokładniej do Slasha, ale on powiedział, że mnie nie ma... Stąd moja wizyta. - no jakby mnie to jeszcze obchodziło, to byłoby miło...
- Mam rozumieć, że teraz już możesz spierdalać sprzed moich drzwi? - mówię bardzo dosadnie, bo inaczej mam wrażenie, że nie zrozumie.
- Dopóki mi nie powiesz gdzie jest to się stąd nie ruszę... - ja pierdole, mogę jej przyjebać? Ludzie mogę, co nie?!
- Nie-wiem-gdzie-jest! - przesylabowałem, czy chuj jeden wie jak to się zwie. - A teraz wypierdalaj!
- Dobra! - fuknęła, odwróciła na pięcie i wyjebała w pizdu, tak trudno? No kurwa, naprawdę tak trudno?!
Whatever. Sam nie wiem gdzie jest Marta, jak wychodziłem to przecież była w domu. Ciekawe po chuj do niej dzwoniła 'Donna, chodź, Axl mnie zostawił' ja pierdole, a jakby jeszcze jej cokolwiek wypaplała to bym ją tak prześwięcił, że by mordy nie otworzyła przez rok, chyba, że dla mnie!
Nawet nie mogę się kurwa pójść zabawić, bo jak wejdzie? No właśnie, bez kurwa jaj! Znaczy nie ja! Tak się mówi, nie? Noo... Nie wiem już co mam sobie myśleć, gdzie ona niby się szlaja? W ogóle kto jej pozwolił wyjść z domu? No chyba nie ja, więc powinna być w tym pieprzonym domu, skoro w domu ją zostawiłem.
Może siedzi u Stevena, Duffa albo Izzie... U Izziego dziwka jest! Na pewno się pieprzą! Ale z niej...
- Izzy kurwa, daj Marte! - dre się do słuchawki.
- Ona nie jest Marta, to Elizabet, chyba.. Ej, niunia, jak masz na imię? Jak? Aaa. Elena! To nawet koło Marty nie leżało chyba! - ja pierdole, skucha? No kurwa... To gdzie ona jest?
- Dobra, se kutasa nie połam, siema!
No okej i znów jestem w dupie, ale gdzie ona jest... Do Duffa też dzwoniłem, nikogo nie ma, u Popcorna też głucho... 
Zaczynam się poważnie zastanawiać, czy ona mi nie zwiała. Ale no gdzie, do Indiany niby? Nie, to niemożliwe, może nie aż tak daleko sięgnę myślami... A tak serio, to powinienem z nią pogadać, poważnie. Może zabrzmię nie jak ja, ale chyba należą jej się te skurwiałe przeprosiny, nie stać mnie na nic szczerego. Ale takie chujowe bynajmniej mogłaby dostać, tak? Czy się mylę? 
Może jednak trochę przesadziłem? Niby to był taki odruch, który jest jak dla mnie naturalnym, chociaż może dla niej nie był takim oczywistym... Kurwa Rose, zamiast traktować  ją jak księżniczkę - tak, sądzę, że na to kurwa zasługuje, przesadzam? Po tych siedmiu latach chyba sobie zapracowała... - traktujesz jak sukę... 
Zawsze takie chujowe rozkminy mam przy fajce, zaciągam się... I wypuszczam siwy dym z płuc. Raz jeszcze... I razy dwanaście... Zgniatam kiepa w popielniczce. Powoli, wręcz z uczuciem naciskam każdy z klawiszy na moim fortepianie... Biały, czasem zdarzy się czarny... Uwielbiam grę, rozluźnia mnie... Pozwala pozbyć się negatywnych emocji. 
Z zamyślenia wyrywa mnie dźwięk otwieranych drzwi.
- Marta, to ty... ? podnoszę się z krzesełka, kierując do przed pokoju. 





A teraz kwestia opowiadania... Taaa, zagrałam wam lekko na nosie. Już miałam napisaną scenkę "po" iii... Zostałam jednak przekonana, że Stevie to nieodpowiednia osoba. W sumie to i tak robiło mi się przykro, że on ją wykorzystał, albo wręcz przeciwnie ONA jego wykorzystała. Dlatego też zrezygnowałam i jest jak jest... Nie zabijajcie! Może będzie to Czarny, albo Blondas?  
Ps: Tak, urwałam w fajnym momencie... I tak, Stevie przyniósł troszkę słodkości, ale co.. Czasem można posłodzić, nie? Brakuje mi tego, więc od razu ostrzegam, że w 23 rozdziale też będzie trochę słodzenia. Ale to tylko dlatego, żeby móc znów nabroić! 

PS : Diabeł się mną interesuje \m/