Rozdział dwudziesty siódmy.

            Od razu, przepraszam, że nie czytam waszych blogów. Ale nie mam jak, ledwo napisałam rozdział, a do tylko dlatego, że miałam dwa wspomnienia, napisane wcześniej, przed dodaniem jeszcze 26 rozdziału. 
           A co do tych wspomnień... No nic nie powiem, chciało mi się trochę słodkości, czasem można. Dwa są w miarę ok, ale trzecie jest naprawdę przesłodkie. -.- No nic, jak wam się nie spodoba, to mówcie, ale nie wiem jak inaczej takie bachory się miały zachowywać, więc zastanówcie się najpierw... ;D 
+ wróciłam do dwóch opcji "jest dobrze/jest źle" oceniajcie. 



         W sumie, to mam w dupie Rosa, mam również w dupie, to, że celowo zaciągnął Martę do garderoby, i! Mam w dupie, to, że jestem cholernie zazdrosny. No kurwa, naprawdę jestem, ale nie umiem się w sumie do tego przyznać.  Tak, już się do tego przyznałem, ale nie przed innymi, przed samym sobą owszem.
     Skoro już tak namiętnie, ostatnimi czasy zaczynam myśleć o Rosowej Marcie... Powspominam sobie, a co kurwa, mam takie prawo, czyż nie?! Mam, mam, mam... Dobra...

          Marta jest nienormalna, później będzie, że to moja wina... 
- Jeff, proszę! Proszę, proszę, proszę... Proszęęęę... - Jęczała mi jak nie wiem, a ja się tylko wkurzałem...
- Nie młoda, bo będzie, że to moja wina i to ja Ciebie na złą drogę sprowadzam, Twoi starzy mnie zajebią!
- Obiecuję, że nie. Jakby coś, to powiem, że Ciebie ze mną nie było! Obiecuję, przysięgam! - Ona umiała mnie przekonać. Chociaż i tak wiedziałem, że się dowiedzą.
- No dobra, to chodźmy! - Wziąłem ją za rękę i zacząłem ciągnąć za sobą do wyjścia z budynku.
         Chciała spierdolić ze szkoły, ja to robiłem nie raz, ale ona przecież nie jest takim człekiem jak ja, nie pali, nie pije, nie spierdala z budy, nie szlaja się nocą po Indianapolis... To całkowicie inna kurwa sprawa. Boje się, bo na pewno mnie się oberwie najbardziej.
- Wreszcie wolność! - Śmiała się jak głupia. Zaprowadziłem ją gdzieś z dala od naszego osiedla, bo starzy małej wiedzą do której ma lekcje. Cholera, nie ma w tym jebanym zadupiu zbyt wielu miejsc gdzie można się spokojnie kitrać przez policją z paleniem. Niby mnie tam to jebie, ale jak Martę by ze mną palącym zobaczyli, to może być w chuj niemiło. 
- Gdzie jesteśmy?! - Rozglądała się dookoła, wszystko obserwując. 
- A no... Często tutaj przychodzę, gdy spierdalam ze szkoły. Chcesz fajkę!? - Wciskam jej jedną w rękę, kupiłem na sztuki, niestety tylko cztery miałem, ale podzielę się, nie będę takim zdziercą.
- Nie palę... 
- Oj tam, to możesz zacząć.
- Wyczują ode mnie... 
- To powiesz kurwa, że Ci bluzę pożyczyłem. - Nie chciałem dać się zbyć, chociaż sam nie wiem dlaczego, chyba chciałem ją trochę wprowadzić w mój świat, bo coraz bardziej się zakolegowaliśmy.
- No dobrze, ale nigdy nie paliłam...
- No dobra, to ja Ci kurwa pokażę jak się zaciąga.

          Tak właśnie kurwa wyglądało ściąganie mojej drogiej koleżanki Martusi na złą drogę, pierdole, to były zajebiste czasy, niby teraz to dla mnie śmieszne, ale wtedy byłem w chuj dumny, że to ze mną pierwszy raz zapaliła i spieprzyła ze szkoły. Jakoś wtedy nie myślałem tak o niej, była młodsza, o dwa lata, niewinna taka, mała. Traktowałem ją trochę jak młodszą siostrę, chujowo to brzmi, ale naprawdę kurwa była dla mnie taką siostrą, którą się opiekowałem. 
          Chociaż nie powiem, czasem wkurwiała, ale wkurwiała mnie tą swoją... Niewinnością, słodkością, naiwnością w pewnym sensie... Ale i tak ją uwielbia... Łem, a może nie łem?! Cholera jasna, odpierdala mi. 
          Może teraz takie zajebiste wspomnienie, z czasem to stwierdzam, bo z chęcią zrobiłbym to jeszcze raz, a może i nie raz... Może tak z milion razów? 

           Mała gapiła się na mnie wielkimi oczami, nawet nie wiedziałem co jej odpowiedzieć. 
- Jeffy... Proszę, naprawdę nie wiem co mam zrobić, jak mam to zrobić... Miałeś na pewno dziewczynę, a ja jestem głupia i nie wiem jak się całuje, no tak, niech będzie bezpośrednio... 
- Daj spokój, kurwa no nie jesteś głupia! Ale.. - nie wiedziałem, co mam jej powiedzieć. Nie potrafiłem odmówić, gdy patrzyła na mnie takimi oczami. Kurwa, przecież jest dla mnie jak siostra. Mam całować się z siostrą? Chuj i tak wiem, że nie umiem jej odmówić.
- Co będzie jak mnie będzie chciał pocałować? No powiedz.. Jak mam się zachować… 
- Kurwa, nie panikuj, dziewczyno… Nie ma powodu, rudy to kurwa, on to nawet nie zauważy, taka ciota z niego. 
- Jasne, nie zauważy.. - powiedziała, udając smutną, obrażoną dziewczynkę. Och, jak ona uwielbiała manipulować. Przestań, no kurwa! Co ja mam zrobić?! 
- Ej.. nie obrażaj się! - chciałem, żeby się na mnie spojrzała. Dźgnąłem ją lekko palcem w brzuch, bo może chociaż wtedy jakoś zareaguje na moje słowa. Mała, nie bądź złośliwa, błagam.
- Mówisz, że mnie lubisz, a nie chcesz nauczyć! Czemu, skoro to tylko głupie całowanie?
- Bo ten no… Kurwa nie wiem dlaczego, bo nie chcę całować się z kumplem, będę czuł się, tak, jakbym całował się z samym kurwa rudym, ogarnia?! 
- Nie, nie ogarnia, ja nie mam ptaszka w spodniach, a on ma. Dobra, idę do domu, dzięki wielkie, serio, serio dzięki kurwa wielkie! – Zaczęła iść wkurzona w drugą stronę, a ja stałem jak wryty, niby problem z głowy… Nie, muszę ją zatrzymać.  
- Kurwa, zaczekaj, no! - nie mogłem przecież pozwolić jej pójść. Na pewno bym się tym zadręczał. Więcej niż pewne, że zaraz poleciałbym ją przepraszać. Miała coś takiego w sobie, małą słodką dziewczynkę i nie mogłem pozwolić, żeby się na mnie kurwa gniewała! Złapałem ją za rękę w nadgarstku, zmuszając ją tym do zatrzymania się. - To może.. opiszę Ci jak to ma wyglądać, co? Proszę, tylko kurwa nie uciekaj, no!
- To tak jakbym Ci opisała jak się szyje sukienkę, zrozumiałbyś coś? 
- Co mi kurwa do szycia sukie... 
- Dokładnie, a co mi do całowania?! Tyle co nic. - Dobra, nie ogarniam jej, ale pewnie ma rację... 
- Opisanie, albo spierdalaj.
- No dobra kurde, ale dokładnie, bo nie zrozumiem pewnie.
- To.. to, załóżmy, że on zaczyna, tak? Zbliża się do Ciebie, patrzycie sobie w oczy, czujecie swoje oddechy i inne takie duperele. Aż w końcu wasze usta zaczynają się stykać. Wtedy kurwa nie musisz praktycznie nic robić, no! Tylko zamknąć oczy i się dać ponieść. Mój pierwszy raz tak wyglądał. Wasze języki i usta same się jakoś ze sobą zgrają. To jest coś, co się umie od zawsze. Nie trzeba się takich rzeczy uczyć. - dobra, trochę się wykręcałem przyznaję szczerze. Trzeba było to wyćwiczyć, a kurwa ćwiczyć nie chcieliśmy, więc nie mogłem o tym napomknąć. Poza tym.. no do chuja, coś w tym z prawdy było. Faktycznie takie rzeczy potrafi każdy. Już wiedziałem, że i tak będzie męczyła mnie dalej.
- Yyy... Okej, Izzy, mówcą to ty nie będziesz, nic nie zrozumiałam. - Jej mina mnie rozpierdoliła, ale się spodziewałem, no tak czy nie?! 
- Kurwa, nie, nie będę Ci pokazywał w praktyce, nawet o tym nie myśl.
       W tym momencie nic nie powiedziała, tylko spojrzała na mnie oczami słodkiego, małego, zbitego szczeniaczka. Do kurwy, jak ona to robiła?! Szkoda, że ja tak nie potrafiłem. Zawsze mógłbym udobruchać starych takim spojrzeniem. 
- Marta, no kurwa.. nie można tak. Jeśli to nie będzie jak pocałunek z Rudzielcem, to kurwa jak z siostrą. Zrozum. - mój ton był już błagalny. Miękłem i na pewno to widziała. 
- Ale to tylko malutkie buzi.. malutkie, jednorazowe nic nieznaczące buzi. Nie pomożesz siostrzyczce? Jeffy.. - po tych słowach się uśmiechnęła. Robiła to w tak słodki sposób, że aż mogło kurwa zemdlić! Nigdy nie widziałem, żeby ktokolwiek uśmiechał się w taki sposób. Pierdolona, mała manipulantka.
- Nie, Marta! Nie rozumiesz-słowa-nie?! 
- Nie. - Poruszyła brwiami, ja się tutaj produkuję, żyły wypruwam, próbuję jej wyperswadować, że nie możemy się pocałować, bo to jest... Nieetyczne?! Cholera, od kiedy ja znam takie słowa... A ona od tak całe moje starania zmienia w pył, cholera, mam dość.
- I chuj dupa kurwa blada. Jaśniej nie potrafię! - teraz to ja udałem obrażonego i spuściłem głowę, bo jeszcze chwila, a naprawdę bym nie wytrzymał. Kurwa, no stuprocentowo pewne, że nie zniósłbym tego jej wzroku. 
- Jeffy.. - jęknęła błagalnie i podeszła do mnie, szturchając mnie lekko łokciem w bok. W dodatku usiłowała spojrzeć mi w oczy, jednak ja zawzięcie na to nie pozwalałem. - Jeffrey! - to powiedziała już głośniej, znów udając obrażoną, przy czym tupnęła zabawnie nogą. Kurwa, jakie to było urocze, kiedy nie mogła nic zrobić! Aż chciało się droczyć.
- Cholera jasna, dasz mi spokój?! 
- Przecież wiesz dobrze, że nie dam Ci spokoju, dopóki mi tego nie pokażesz, wiesz to dobrze, wieszwieszwiesz! - No tak, w sumie racja, wiedziałem to, wiedziałem od początku. 
- Dobra, chodź, ale tutaj, za winkiel, żeby nikt przypadkiem nas nie zobaczył, bo jak zobaczy... Nieważne kurwa z resztą, chodź, nie?!
- Idę, idę! - widziałem, że mało nie skakała w górę ze szczęścia. Bez przesady, no kurwa serio! Ale z drugiej strony jednak rozumiałem. Pociągnąłem ją za dłoń za róg ulicy i wtedy przyparłem do ściany, spoglądając jej w oczy.
- To jak? Jesteś gotowa?! - poruszyłem brwiami. Może chciałem ją trochę nastraszyć. Może zmieni zdanie i jednak nie będzie chciała, żebym to ja jej pokazywał takie rzeczy? Wątpliwe, ale.. spróbować warto.
- Zawsze i wszędzie, więc jak, już?! - Wkurwia mnie to, że jest taka przewidywalna, znaczy może nie ona, ale ja ją tak zajebiście mocno znam, niby źle, ale z drugiej strony to nawet lepiej, że wiedziałem co zrobi, tak... Czy nie?! Bo w sumie się gubię we własnych myślach.
- Taaak.. - skinąłem głową, na chwilę ją spuszczając. Chrząknąłem cicho i niezbyt chętnie, lecz szybko się za to zabrałem. Oparłem ręce na ścianie jakiegoś budynku tuż nad jej głową, po czym przykleiłem się do jej ust. Nie zastanawiałem się nad tym długo, po prostu zacząłem ją całować. Tak jak potrafiłem najlepiej, niech się mała lepiej szybko nauczy, no!
        Nawet nie było tak źle, zważywszy na to, że całowałem kumpla, czy tam siostrę, nie?! Chociaż w sumie... Ej, nie było tak źle, nawet bym powiedział, że nieźle. Ma milusie usta, i ładnie pachnie, no... Stradlin, odwalasz kawał dobrej roboty, ale spoko, wystarczy na tyle... 
- Dzięki... Ale teraz się odsuń... Bo przez ciebie sama sie wkręciłam w całowanie mojej koleżanki...
- Widzisz, czyli Ci się nie podobało? A nie mówiłem, kurwa? Właśnie. Wiedziałem. - nie mogłem powiedzieć, że nie było tak źle. Sam musiałem udawać zniesmaczenie, skoro całowałem jakby siostrę.. Puściłem ją po chwili i się odsunąłem. Powie cokolwiek? Czy sobie tak po prostu pójdzie? E, no chyba nie. Przecież to baba. Baby tak nie robią.
- Em... Nie wiem co powiedzieć, jak to opisać... - Speszyła się, haha, a jednak było to warte świeczki, udało mi się ją zawstydzić. - Mam nadzieję, że William nie będzie chciał się całować, więc... Tego, dzięki. 

         Wiecie? Wielka kurwa szkoda, że mnie nie poprosiła o wytłumaczenie jak będzie wyglądało jej rozdziewiczanie przez Rosa, ależ kurwa wielka szkoda! Ja pierdole, szkoda, że nie miałem tej przyjemności, jakbym jej zaczął tłumaczyć - nie zrozumiałaby. Więc musiałbym jej pokazać... Hahaha, Stradlin, ty i te Twoje pomysły, naprawdę jesteś niepoważny. Ale jakbym wtedy miał tą przyjemność, wytłumaczenia jej, pokazania... Na pewno nie musiałaby wracać do swojego... Williamka, kurwa. 
         Ogarnij się cholera jasna, może przypomnę sobie małą Martuśkę? Jeszcze taką słodką, niewinną, nie chcącą się całować i uciekać z budy?! Czemu by nie? Co wy na to, moi ukochani słuchacze?! 

       Do dziś pamiętam to, jak po raz pierwszy się spotkaliśmy. W jedną z kwietniowych, ciepłych niedziel przed naszym kościołem. Stałem wtedy jak ta ciota w tym białym chujstwie, to jest komży. Chciałem czy nie musiałem być ministrantem jak każdy porządny chłopak w okolicy.            
Mamusia już o takie szczegóły zawsze dbała. Trzymałem w rękach kartonowe pudełeczko, oklejone kolorowym papierem, z otworkiem na pieniążki. Nie pamiętam już co to była za zbiórka, ale przecież my teraz nie o tym! Zobaczyłem się wtedy pierwszy raz z małą Martunią. Była ślicznie ubrana w różową sukienkę w białe kwiatuszki, białe rajstopy i malutkie, czarne lakierki. Ciemnobrązowe włosy miała splecione w dwa warkoczyki, na końcach związane różowymi kokardkami. Szła z mamą za rączkę, a w drugiej malutkiej dłoni trzymała zaciśniętego pieniążka.
     Patrzyła na mnie swoimi ogromnymi, ciemnymi oczami jakby się bała. Była strasznie zawstydzona, bo nie chciała podejść sama tylko ciągnęła za rękę mamę, gdy ta zaproponowała jej, aby zrobiła to sama. Była taka słodka. Maleńka, drobniutka i prześliczna jak laleczka. W końcu dotarła do mnie z wyciągniętą łapką i wrzuciła monetę do pudełeczka, patrząc na mnie z nieśmiałym uśmiechem. Nie tylko jej dołeczki w policzkach były urocze, a także brak jednego mlecznego zęba z przodu.
- Dalej, podejdź bliżej, przywitaj się z Jeffim, skarbie. Mówiłam Ci o nim. - mówiła do niej mama, gdy ta próbowała schować się za materiałem jej spódniczki. Kobieta reagowała śmiechem i głaskała ją po głowie. Powoli ukucnęła przed nią, a potem spojrzała na mnie. Też nie bardzo wiedziałem co robić. Stałem jak te ciul i się patrzyłem, z na pół otwartą buzią. Jak jakiś niedojeb! - Mnie już znasz, Jeffy.. ale mojej córeczki jeszcze nie. Więc to jest Marta, no przywitaj się z kolegą, podaj mu rączkę. - widziałem, że mała Martunia strasznie się stresowała, jednak po chwilowych namowach swojej rodzicielki wyciągnęła w moim kierunku swoją łapkę, po raz kolejny patrząc na mnie tymi ogromnymi oczyskami ze słodką minką.

       Mieliśmy cholera... Ja miałem chyba z 9 lat, a ona... Dwa mniej... Cicho! Siedem no. Uścisnąłem jej rączke, delikatnie, ale uścisnąłem.

- Jeffy, pogadaj z koleżanką nową.
- Ale mamo, o czym?! - Popatrzyłem na matkę, wtedy, jak na ducha, o czym mamy gadać, haha, dobre, pod kościołem i w dodatku jak ona jest taka nieśmiała.
- No na przykład... Odprowadzisz ją skarbie do domu, okej? My tam będziemy, z tatusiem, a wy przejdziecie się pieszo, blisko jest.
- Dobrze, niech już będzie.. - wiedziałem, że i tak mnie w to wrobią. Już wiele razy gadali o Marcie i chcieli nas poznać, ale zwykle coś wypadało, nie żebym się bał, czy coś. Ona nadal patrzyła na mnie tymi oczami i była chyba trochę zmieszana. Teraz musiałem pokazać jaki kurwa jestem dorosły i ją odprowadzić, jak prawdziwy mężczyzna. Nie mogłem zwiać, chociaż już o tym poważnie myślałem.
        Rodzice zniknęli nam z pola widzenia, a ja wtedy się otrząsnąłem i przestałem jej przyglądać.
- To.. to ja pójdę się przebrać i odniosę to, poczekasz? Albo dobra, chodź, młoda. Poczekasz tam, nie będziesz tak stała tutaj.. - wreszcie zebrałem się, żeby coś powiedzieć i pokazałem jej wtedy, aby szła za mną.

        Poszła za mną do tego... Zakrystii, tak?! No sam już kurwa nie wiem czy mnie się nie pojebały nazwy, ale chuj. No to się przebrałem, wziąłem małą za rączke, miała ją taką malutką, drobniutką, ja akurat nie miałem małych rąk, jak na 9 lat, po starym pewnie. Ale nieważne, 

- Odezwij się, hej! - Spojrzałem na małą, jak sobie tak dreptała obok mnie, no nie była zbyt rozmowna, bała się pewnie. Troche chujowo stazi nam zrobili, że zostawili ze mną biedne dziecko... Nie to, zę coś... Ale nic nie powiem.
- Ale. ee.. co mam mówić? - wreszcie coś powiedziała. W sumie to nie było nic jakiegoś specjalnie ciekawego, no ale mimo wszystko lepsze jest to, niż nic. Mogłaby się bardziej wysilić, ale nie będę narzekał.
- Cokolwiek, no nie wiem.. zbierasz kapsle? Albo znaczki pocztowe? Zbierasz w ogóle cokolwiek? - zapytałem o pierwsze lepsze co przyszło mi do głowy. Może akurat dzięki temu uda nam się rozkręcić rozmowę.

- Mama mówi, że to nie ma sensu. Po co coś zbierać, skoro to nie ma sensu, tak mi mówi... - Rozkręciła się, widziałem jak coś tam sobie gestykuluje rękami, nawet wymachując przy okazji tą moją ręką. Słodka była, niby nie mam nic z dzieciakami, nie jestem jakimś pedofilem... Ale chętnie bym ją wyprzytulał. Te jej wielgachne oczy, były po prostu zajebiste.

- Nie ma sensu, czemu? Zajebiste to jest. Ja mam całą kolekcje kapsli. Całe mnóstwo w specjalnym segregatorze, wszystko w torebeczkach. Ostatnio wujek przywiózł mi trzydzieści z Anglii! Kiedyś Ci pokaże jak będziesz chciała,może przekonasz się do zbierania. Mój tata mówił, że razem z Twoim zbierał kiedyś znaczki pocztowe. Miałem robić to samo i przejąć jego kolekcje, ale doradził mi, że kapsle też są fajne, a wolałem mieć coś nowego i własnego, więc.. dlatego zdecydowałem się na nie. - sam teraz bardziej się przejąłem i zacząłem mówić z większymi emocjami w głosie. Już zaczynało się coś dziać, no nareszcie. Brawo!

-Łaał.. Ale... Brzydkie słowo! - Odskoczyła ode mnie, jak zając, serio, aż się zdziwiłem, nie ogarnąłem o co jej chodziło. - Brzydkie słowo, brzydkie sowo, nie słyszę, nie słyszę. - Zatkała sobie uszka i śpiewała jakąś piosenkę, Boże, jak matke kocham, zaraz ją przytulę, taka słodziutka jest. Zacząłem się śmiać i kręciłem głową, patrząc na nią uważnie. Szturchnąłem ją lekko. 

- Cicho! Wymsknęło mi się, przepraszam już. Nie będę tak przy Tobie mówił. Odkrywaj uszy, no juuuuż.. - sam złapałem ją po chwili za ręce i próbowałem je odciągnąć, żeby przestała zatykać uszy. Nie sądziłem, że tak zareaguje i powiedziałem z przyzwyczajenia, jak przy kolegach.

-Dobra, dobra, ale nie mów tak więcej, bo powiem mojej mamie, a moja mama powie Twojej mamie, a jak Twój tata się dowie... - Ską ona wiedziała, że bałem się mojego starego? Haha, dzieci jednak są mądre, znaczy... Sam jestem dzieckiem, no mało ważne. 

-Nie będę już tak mówił, chodź, samochód jedzie. - Pociagnąłem ją za rączkę, by zeszła z ulicy.

- W ogóle może.. przejdziemy się gdzieś jeszcze? Znaczy odprowadzę Cię do domu i.. no nie wiem, jest tu niedaleko taki fajny mostek, dużo łabędzi pływa i w ogóle.. - chciałem jakoś się z nią poznać. Wydawała się być słodka i na pewno fajna. Mogliśmy razem nakarmić łabędzie, o ile się zgodzi. No zgódź się!

- No dobra, ale jakby coś, to powiesz mojej mamie, że byłam z Tobą? Ona zadaje tak dużo pytań, jak jestem pięć minut po godzinie wyjścia ze szkoły, to jest zła, i nie wiem czemu. - Słodkie, robiła taką niezadowolną minkę. Naprawdę słodka. Poprowadziłem ją tam, gdzie mówiłem, że zaprowadzę, czyli nad to jeziorko, na mostek...

- Powiem, jasne, że powiem. Moi też będą się martwić, ale skoro jesteśmy razem to na pewno będą spokojniejsi. - zaśmiałem się i pokiwałem głową, wprowadzając ją na drewniany mostek. Całkiem pusty. Wokół było sporo drzew, śpiewały ptaszki.. Fajny klimacik. Puściłem jej rączkę i powiedziałem, aby sobie usiadła, a gdy się do tego przymierzała, to chwyciłem w dwa palce materiał jej sukienki i podniosłem ją do góry, głupio śmiejąc się pod nosem.

        Pomyśleć, że kiedyś kurwa najgorszym przestępstwem było zaglądanie dziewczynkom pod spódniczki, a teraz pierdolenie się z nimi pod ścianą, jest mniej... Przestępcze niż tamto. Jak życie się kurewsko mocno zmienia, aż się wierzyć nie chce.
       Czasem żałuję, że jestem tym kim jestem, przeważnie ostatnio, gdy widzę Martę, powinna kurwa mać zostać tam gdzie była, nie przypomniałbym sobie, że jak już robiła się starsza, podkochiwałem się w niej, nieważne jak to brzmi, ale tak było. Jak Rose ją zostawił, cieszyłem się, nie wiedziałem, że tyle jej naobiecywał, że ona tak tęskniła, ale... Ja pierdole, teraz jest przecież źle, jestem egoistą, ale dla mnie to ona powinna wrócić i już nigdy się nie pojawiać w naszym świecie.
      Ale ze mnie jest szmata, nie chcę aby była szczęśliwa, chociaż... Skoro nie jest ze mną, to nie ma prawa być szczęśliwa. Pierdolę taką robotę, idę na dziwki...