Rozdział trzydziesty.

   Ekhm... Nie wiem jakim cudem on się ukazał, ale... Jest. Nie będę komentować tego jakiej on jest wartości, bo w sumie jest chujowy. Nie wiem, wyszłam chyba z formy. Czytajcie więc, Ci którzy jeszcze zostali. 

S l a s h.

   Wieczór spędziłem bardzo miło, nie mam na co narzekać. Donna naprawdę zachowywała się o wiele lepiej, jak normalna dziewczyna, a nie odpierdalała jakby jej wszystko nie pasowało.

    Nie uwierzycie kogo spotkałem, Clarisse, po raz kolejny. Sądziłem, że raczej jak ją znajdę, to w barze, a nie przed swoim domem. Chyba przed nim koczowała, bo od razu jak wyszedłem, to ją zobaczyłem. Zaczęła opowiadać w skrócie, co się działo gdy ich zostawiłem.

   Wściekłem się, sam nie wiem dlaczego, ale tak wyszło. Duff ją przeleciał, ale nie... Nie to mnie wkurzyło, a fakt, że najpierw ją naćpali. Laska nie ma doświadczenia z alkoholem i narkotykami, a jeśli nawet, to nie w ilościach hurtowych. Co za ludzie, aż czasem mi jest za nich po prostu wstyd. 

   Nie mogę jednak powiedzieć, że sam nie jestem bez winy, bo też tak kiedyś robiłem, ale 'wydoroślałem' i liczyłem, że oni również... 

   Jak wiadomo, znamy takie jedno powiedzonko - umiesz liczyć, licz na siebie. W większości przypadków właśnie ono pasuje do sytuacji. Przekonałem się o tym na własnej skórze. 

   Zabrałem Clary ze sobą, na miasto, nie miałem zamiaru tłumaczyć Donnie co się wczoraj działo, nie miałem wcale takiej ochoty. Poszliśmy się przejść, później wstąpiliśmy do baru, wiadomo, w porannych godzinach to raczej nikogo nie ma - na to właśnie liczyłem.  

- Nie wiem co mam zrobić, mam takie teraz do Duffa obrzydzenie. - Mówiła, kręcąc głową, sam nie wiem czy ją zmuszał, czy nie, ale sam fakt, że ona teraz nic nie pamięta, to nie jest zbyt interesującym. Ręce trzęsły jej się jak galareta. 

- Spokojnie, pogadam z nim, nie?! 

   Nienawidzę być taki bezradny, co ja niby mogę poradzić? Czasu nie cofnę, a raczej McKagan jej nie przeprosi, bo stwierdzi, że nie ma poczucia winy - bo niby za co, nie?

   Czasem mam tak ochotę mu porządnie przywalić, bo wkurza mnie takie powierzchowne ocenianie kobiet. Wiem, też tak robiłem, ale nie wszystkie, a on każdą tak traktuje.

- Okej, chociaż nie chciałabym, żeby wyszło, że przyszłam na skargę...

- Spoko! Nie wyjdzie, powiem, że wyciągnąłem od Ciebie sposobem, hm?

   Mała naprawdę się przejęła. Sam nie wiem co mam teraz myśleć po tym kretynie, jedyne co mi teraz przychodzi do głowy, to to, żeby mu wjebać. Ale tak porządnie! Chociaż nie. Najpierw niech przeprosi dziewczynę, później jak mu wybaczy, niech zrobi to samo ze mną, a na koniec jak powiem, że jest skończonym skurwysynem, moja pięść spotka się z jego mordą! Plan co najmniej doskonały.

D U F F. 

    Obudziłem się już sam. Szczerze? Nie spodziewałem się tego... Nie to, że coś... Ale myślałem, że zostanie do rana i jak to ja - skurwiel - ją wywalę. To właśnie tak mnie niesamowicie zdziwiło.

   Jednak przecież nie ona jest najważniejsza. Ciekawe czy to normalne, że mam wyrzuty sumienia. Starzejesz się McKagan, nic więcej, a po prostu się starzejesz. Świat widzę schodzi na psy. Zadzwonię do Slasha...

- Ej, poje... Aa, gdzie Slash?   Gdzie?   Aaaaha. A kiedy...    Nie wiesz...    No dzięki...     Nara.

    Zajebiście jest. No cóż, pewnie spotkał się z Clary, chuj im obojgu w dupę. Nie McKagan, ogarnij się. Uderzyłem się w twarz na otrzeźwienie. Czyżby dziś nie miało być jakiejś próby? Ja jebcze, zapomniałem. Walnąłem się z otwartej dłoni w czoło.

    Ja jako Duff McKagan, przyznaję się, wszem i wobec, że zawiniłem. Mówię jak najbardziej serio. Bardziej już pewny nie będę, mimo, że bardzo bym chciał. Przestać oczywiście gadać od rzeczy... 

Wzdycham ciężko, podnosząc swoje ciężkie ciało z łóżka. Niesamowicie trudno przychodzi mi świadomość, że muszę wygrużyć się z ciepłej pościeli. 

    Ciepłe strumienie wody obmywają moje ciało. Odchylam głowę do tyłu. Czekam, aż resztki snu spłynął ze mnie. Niesamowite orzeźwienie. Szkoda, że woda z żelem pod prysznic, nie zmyją ze mnie poczucia winy.

   Wymeldowałem się z pokoju.

I Z Z Y.

     Patrzyła na mnie jak na szajbusa. Wiem o tym, gapiła się naprawdę dziwnym wzrokiem, pustym takim. Przez głowę przechodziło mi tysiące myśli, pomysłów, słów. Oczy stawały się mokre, nie wiem dlaczego.    Czułem się jak dzieciak. Bałem się odpowiedzi, każdej jednej. Jasne było, że dostanę kosza, ale nie tylko to mnie przerażało, również to, że stracę w niej przyjaciółkę. Po czymś takim nie będzie już tak samo. Zjebałem to...

- Izzy... - W końcu z siebie wydusiła. Podeszła do mnie na kolanach, ujęła moją twarz swoimi delikatnymi rączkami... I tak patrzyła.

- Marta, ja... - Nie dokończyłem, coś mi nie pozwalało, a dokładniej jej usta, miękkie i słodkie usteczka... Cholera jasna, nie, tego to ja się nie spodziewałem. Całowała mnie tak szybko, miałem wrażenie, że zaraz zbraknie mi powietrza. Nigdy żadna mnie tak nie całowała... Taa, wiedziałem, co za dużo to nie zdrowo, musiała się ode mnie odsunąć.

    Wydałem z siebie niezadowolone mruknięcie, zawsze tak miałem, a to na pewno było przykre co zrobiła.

    Po podniesieniu swoich powiek w górę, ujrzałem jej śliczne oczy, wgapione, wręcz kurwa wpatrzone we mnie. Za nic nie wiedziałem co jest grane, co ona zamierza... W tym momencie żałowałem, że nie umiem czytać w myślach. Jak nigdy.

- Izzy... Ale ja jestem z... 

- Wiem z kim jesteś, z moim najlepszym kumplem i niech tak zostanie! - Sam nie wiedziałem co mówię, praktycznie na nią nakrzyczałem. Spowodowane było to, niczym innym jak silnymi emocjami, które mną szargały. Chciałem ją mieć, całą, codziennie, w każdej minucie, każdego zjebanego dnia. Jednak pewnym było,  że za żadne skarby nie będę miał.

- Ale...

- Żadnego "ale" po prostu... Ehh, kocham Cię, nic na to nie poradzę, nie? Z resztą! Nawet nie chcę nic zmieniać. Rose pewnie zrobiłby Ci krzywdę, gdybym się koło Ciebie zakręcił, a co mówić gdybym mu Cię odbił... Pewnie byśmy długo nie pożyli.

    To brzmi chujowo, ale każdy wie jak niesamowicie nieobliczalny może być Rose. Niestety mój rodzący się w głowie pomysł nie jest do zrealizowania. 

Romans naszej dwójki nie wchodził w grę. 

Izzy, cholera jasna, co ci szkodzi? 

Co mi szkodzi? Na przykład to, że Rose zabije moją Martę?

Od kiedy mówisz na nią `moja`? 

Od teraz na przykład kurwa?

Nie chcę nic mówić, ale gadasz sam ze sobą, w myślach.

Ja pierdole! 

- Izzy… ?

- Co? – Krzyknąłem na nią. – Słucham? – Dopowiedziałem po chwili o wiele ciszej.

- Zamyśliłeś się… O co chodzi?

   Rozgryzła mnie, ale kurwa, najpierw laska mnie całujesz, a później się dziwisz, że się zamyślam. Pozdrawiam za inteligencje… Ja pierdole, Iz, ogarnij się! Mam powiedzieć prosto z mostu o chuj mi chodzi?

- Kurwa mać, kochanie, ja Cię kocham, co ja mam więcej powiedzieć? Rose, jesteś z Rosem, a ja jestem tym kurwa zjebanym, że miałem swoją szansę, dawno temu, a jej nie wykorzystałem! Jebać to, że Rose będzie Cię jedynie krzywdził, przeprosi i zacznie z nowym kontem. Chuj z tym, że ja byłbym o wiele lepszym facetem dla ciebie. To akurat wcale nie jest jebane przechwalstwo, ale mówię poważnie teraz. 

- Izzy, jestem z Axlem, przed chwilą kazałeś mi nic nie mówić, bo mam być z nim i tak ma zostać… Mam mętlik, robisz mi mętlik w głowie… Pójdę już…

- Nie! Nigdzie nie pójdziesz! Masz ze mną zostać! – Naskoczyłem na nią. Ale nie mogłem jej teraz stąd wypuścić, wiadomą rzeczą było, że wtedy na spotkaniu, po takim rozstaniu, na pewno miło by nie było.

- Dobra…

   Ej, ale… Co jest? Przytuliła się do mnie. Objąłem ją więc mocno w pasie, pozwalając by ułożyła sobie głowę na moim ramieniu. Chciałem jej tyle w tym momencie powiedzieć, ale kurwa mać, nie mogłem! Nie! Nie i koniec… Wpakujemy się tylko w gówno.

- Mała, chciałbym pokazać Ci, że naprawdę Cię kocham…

- Ale ja Ci przecież wierzę. 

   Cholera, kobieto musisz mi wszystko utrudniać? Podniosłem się, zaczynając ciągnąć ją delikatnie za rękę. Bardzo delikatnie, aby się nie spieszyć zbytnio. Zaprowadziłem ją wprost do sypialni. Kurwa mać, Stradlin, w coś ty się wpakował… albo wpakujesz? Ledwo zamknąłem za sobą drzwi, a dziewczyna była bez swojej ślicznej bluzeczki. Serce waliło jak widać nie tylko mnie jak młot. Bała się. Nie mnie, ale Rosa, dokładniej jego wściekłości. Ten furiat jeżeliby się dowiedział, skrzywdziłby ją. Jezusie Nazareński, może nie o tym teraz? 

- Izzy, co robisz? Kotku…

- Tak, tak możesz do mnie mówić.

   Uśmiechnąłem się do niej szeroko, mrucząc. Wiem, że zadała mi pytanie, ale widziała jasno i wyraźnie, czarno na białym, że czekają nas niezapomniane chwile…